तु असा जवळी रहा ( भाग ४९ वा)

" ताई, खूप आनंदात होतो गं आम्ही सगळे. रोजच्या सारखीच मजा मस्ती सुरु होती. एकमेकांना चिडवणं सुरू होतं. माझ्याच बाजूने रस्त्याकडून अमित चालत होता. त्या मजा मस्तीत एकमेकांना धक्के देत चालणे आमच्यासाठी रोजचेच होते. रस्त्यावर गाड्यांची वर्दळ कमी त्यामुळे रस्त्यावर चालतांनाही आम्ही आमच्याच धुंदीत चालत होतो. गप्पांच्या ओघात अगदिच अनाहूतपणे मी अमितला ढकळले तोच अचानक एका भरधाव गाडीची त्याला धडक बसली.गाडीच्या वेगाने मी ही रस्त्याच्या कडेला पडलो.मला किरकोळ लागले पण समोर अमित रस्त्याच्या थारोळ्यात पडला.अमितला असं पाहून माझ्या डोळ्यांसमोर अंधारी आली. गाडीतून उतरून कोणीतरी अमितच्या नव्याने टाहो फोडत त्याला मांडीवर घेतले एवढेच अस्पष्ट दिसले अन् मी बेशुद्ध झालो. दुसऱ्या दिवशी जेव्हा शुद्धीवर आलो तेव्हा हॉस्पिटलमध्ये होतो. बाकीचे दोघेही भीतीने गलितगात्र झालेले माझ्या सोबतच होते. सगळ्याच प्रकाराने आम्हां तिघांना मानसिक धक्का बसला होता तेव्हाच अमित गेल्याचे समजले आणि मी जिवंतपणीच मेलो.माझी बोबडी वळाली.अमितचा रक्ताने माखलेला चेहरा डोळ्यांसमोर तरळला आणि पुन्हा शुद्ध हरपली. दरम्यानच्या काळात सगळच संपलं. गावकऱ्यांनी श्रेयश दादाला दोषी ठरवून गावाबाहेर काढलं ,तुमचं लग्न तुटलं. या अपघाताचं सत्य मनात दाबून ठेवत मी डिप्रेशनमध्ये गेलो . आधीच एक मित्र गमावला होता, तसाच दुसराही कायमचा दुरावू नये म्हणून बाकी दोघेही गप्प राहिले.
अमितच्या अपघाताचं सत्य आमच्या मनात,भीतीच्या चावीने कुलूपबंद झाले. तुझं लग्न झालं आणि मनावरचं दडपण काही प्रमाणात कमी झालं. डॉक्टरांच्या उपचाराने आणि आईवडिलांच्या पुण्याईने मी तब्बल दोन वर्षांनी यातून बाहेर पडलो. त्यानंतर अनेकदा हिमंत करूनही या अपघाताचं सत्य नाही सांगता आलं मला. त्यादिवशी माझ्या अपराधीपणाचं ओझं अजूनही श्रेयश दादाला वाहतांना पाहिलं आणि मी तुटलो. अजूनही तु त्यालाच दोषी मानतेस हे समजल्यावर तर मला स्वतःचा प्रचंड राग आला.आत्महत्या करण्याची इच्छा अनावर झाली पण दुसऱ्याच क्षणी मी स्वतःला रोखले. माझ्या आत्महत्येने दादाला न्याय मिळणार नव्हता किंबहुना त्याचं दोषही त्याच्याच माथी मारलं जाणार होतं. त्याच्या सहनशीलतेचा अंत होऊनही तो जिवंत होता आणि मी मात्र मरणाचा अंगरखा ओढून स्वतःला वाचवायचे ठरवत होते." बोलता बोलता त्याने डोळे टिपले आणि खंबीर बनला.