तु असा जवळी रहा ( भाग ५१ वा)

तिच्या बोलण्याने मात्र मंदारच्या पायाखालची जमिन हादरली. तिचा जो भूतकाळ त्याने फक्त तिच्या ओघळणाऱ्या अश्रूंनी अनुभवला होता तो आज त्याला असा कळत होता. त्या भूतकाळाचे आभाळाएवढे शल्य त्याला असह्य करत होते. लग्नानंतर त्याने क्रित्येकदा मित्र, प्रियकर आणि पती बनून तिच्या वेदना जाणून घेण्याचा प्रयत्न केला होता. तिने मात्र भूतकाळाच्या या रहस्याचा त्याला थांग पत्ताही लागू दिला नव्हता. डोळ्यांतून वाहणारं पाणी हे तिच्या श्रेयशवरच्या प्रेमाचं मानक होतं की तिच्या मनात प्रयत्न करूनही त्याने न मिळवलेल्या स्थानाचं हे त्यालाच कळत नव्हतं. अजून एक क्षणही तिथे थांबायची त्याची हिंमत नव्हती. त्याच्या घरातून बाहेर पडत तो आपल्या बंगल्यात परतला मात्र तिथे थांबणेही त्याला मरणप्राय यातना देऊ लागले.तिच्या सोबतीने जपलेला आपल्या संसाराचा प्राजक्त त्याला क्षणभरात निष्पर्ण भासू लागला. तिच्यासोबत जगलेलं आयुष्य मृगजळासम वाटू लागले. तिची वेदना कळावी म्हणून अट्टाहास करणारा तो आज त्याच वेदनेने पोळत होता. तो तसाच रुममध्ये शिरला. दरवाजा बंद करून घेत त्याने आपल्या वेदनेला मोकळे केले. कोपऱ्यात बसत तोंड हाताने दाबून धरत तो रडू लागला.
वास्तविकता तर समोर स्पष्ट दिसली होती पण त्याची व्यापकता अजूनही समजली नव्हती. त्याच्या डोळ्यांसमोर आभाच्या आईवडिलांचा चेहरा आला. श्रेयशला पहिल्यांदा भेटल्यानंतर हळवी झालेल्या तिच्या आईच्या अगतिकतेचे कारण त्याला आज कळाले. त्या दिवशी श्रेयशला निरोप देतांना भावूक झालेल्या तिच्या आईवडिलांच्या भावनांचा अर्थ त्याला आज लागला. दिर्घ सुस्कारा घेत त्याने डोळे टिपले.
आपला मोबाईल काढत त्याने आभाच्या आईला फोन लावला.
थोड्या वेळातच समोरून फोन उचलला गेला.