तु असा जवळी रहा ( भाग ५२ वा)

आभाच्या मांडीवरून डोकं उचलत श्रेयशने डोळ्यांतील पाणी टिपले.हाताच्या ओंजळीत चेहरा झाकून रडणाऱ्या आभाच्या डोक्यावरून हात फिरवत तिला शांत केले. समोर टेबलवर ठेवलेल्या ग्लासात पाणी भरत त्याने तो आभासमोर धरला.
" आभा, पाणी घे." तिने मानेनेच नकार दिला.
" प्लिज." त्याने विनवणी करताच तिने तो ग्लास हातात घेतला.
" त्या दिवशीही मी तुझं ऐकलं असतं तर आजचा हा दिवस असा नसता.." म्हणत तिने ते पाणी प्यायले.
दीर्घ सुस्कारा सोडत तो पुन्हा तिच्या जवळ बसला.
" अमितच्या अपघातानंतर मी पूर्णपणे तुटलो. गाडीतून उतरून जेव्हा मी त्याच्या जवळ गेलो तेव्हा माझ्या पायाखालची जमिनच सरकली. रक्ताच्या थारोळ्यात पडलेल्या त्याला मांडीवर घेतांना काळीज गलबलून आलं. क्षणभरासाठी उघडलेले त्याचे डोळे खूप काही सांगत होते. त्याने घट्ट धरून ठेवलेला माझा हात त्याची जगण्याची धडपड स्पष्ट करत होता .त्याला होणारी वेदना काळजाला पोखरत होती. त्याला काहीतरी बोलायचे होते पण शब्दांनी साथ सोडली होती. क्षणाचा अवकाश की त्याने डोळे मिटले ते कायमचे. माझा हात हातात धरत माझ्याच मांडीवर त्याने जीव सोडला. त्या अपघातानंतर असा एकही दिवस गेला नाही की मी आतून मेलो नाही.त्याचा रक्ताळलेला चेहरा मला बैचेन करायचा.त्याचे ते वेदनेने भरलेले डोळे आठवताच मला स्वतःला संपवावे असे वाटायचे. त्याच्या अपघाताला सर्वस्वी आपण कारणीभूत आहोत ही सल मला धड जगूही देत नव्हती आणि मरूही. तुझा आईबाबांचा चेहरा सारखा समोर यायचा.अमितनंतर तुमची काय अवस्था झाली असेल ही कल्पनाही भयावह वाटायची. तुझ्यावर कोसळलेल्या दुःखाच्या डोंगराला मी कारणीभूत आहे ही वास्तवता मला एवढी छळत होती की मी स्वतःला संपवण्याचाही अयशस्वी प्रयत्न केला." भिंतीला डोकं टेकवतं त्याने आपला गतकाळ सांगितला.
भूतकाळाच्या त्या प्रसंगाने अमितचा चेहरा तिच्या डोळ्यांसमोर साकार झाला. श्रेयशने सांगितलेल्या अमितच्या आयुष्यातील शेवटच्या आठवणींत तो तिला पुन्हा भेटला. श्रेयशची झालेली अवस्था ऐकून तिला रडू कोसळले.
" तु आत्महत्या करण्याचा प्रयत्न केलास.." ती रडत विचारती झाली.
" माझ्याकडे दुसरा पर्यायच नव्हता. अमितच्या अपघाताचं आणि तुला कायमचं गमावल्याचं शल्य जगू देत नव्हतं. मी शून्य होतो तुझ्याशिवाय. माझ्या जगण्याला काहीच तर अर्थ नव्हता." डोळे गच्च मिटत तो म्हणाला.
" असं करतांना तुला मॅडम आणि सरांचा विचार नाही आला." ती जाब विचारत म्हणाली.
" बेशुद्धावस्थेत असतांना त्यांनी मला हॉस्पिटलमध्ये नेले. शुद्धीत आल्यावर माझ्या बाजूला बसलेल्या दोघांना मी कमालीचे हतबल पाहिले. कोणत्याही परिस्थितीला धीराने सामोरे जाणारे ते दोघे त्यावेळेस पूर्णपणे खचले होते. स्वतःला संपवण्यापूर्वी मी त्या दोघांना संपवावे अशी इच्छा सांगून जेव्हा दोघेही रडले तेव्हा मात्र मी आत्महत्येचा मार्ग कायमचा बंद केला. फक्त आणि फक्त त्यांच्यासाठी जगायचे ठरवले. मी उभा राहिलो तो त्यांच्यासाठी. नियतीच्या मनात मात्र काहीतरी वेगळेच होते. माझ्या डिप्रेशनने त्यांचा बळी घेतला. मला सततचं डिप्रेशनमध्ये पाहून आईबाबाही विचारांच्या अधिन असायचे. आपल्या मुलाची अशी अवस्था कोणत्या बापाला पाहवणार होती. त्यादिवशी आईला दवाखान्यात नेत असतांना त्यांच्या गाडीचा अपघात झाला आणि माझ्या जगण्याची शेवटची आशाही संपली. तो नक्की अपघातच होता ना हा प्रश्न आजही मनाला पडला आहे." बोलतांना त्याच्या बंद डोळ्यांतून अश्रू ओघळले.
" किती सहन केलस तू आणि मी मात्र आपल्या प्रेमाच्या चितेवर स्वतःचा संसार उभा केला." ती रडत म्हणाली.
" तू ही स्वतःहून हे नक्कीच केलं नसणार. आपलं प्रेम एवढंही तकलादू नव्हतं की त्याची चिता रचली जाईल आणि..." बोलता बोलता तो शांत झाला.