त्या संध्याकाळीच्या शांततेत, दोघंही एका नवीन प्रवासाला सुरुवात करत होते. त्यांनी एकमेकांना नात्याचं नाव देण्याची गरज भासत नव्हती, कारण त्यांचं प्रेम आणि विश्वास हा त्या नात्याचा आत्मा होता.
रेवा आणि विराज आता अधिक जबाबदारीने एकत्र काम करू लागले. ऑफिसच्या कामाबरोबरच त्यांनी स्वतःसाठी वेळ काढायला सुरुवात केली. शनिवार-रविवारचा वेळ आता त्यांचा दोघांचा होता—कधी लांबच्या समुद्रकिनाऱ्यावर चक्कर, तर कधी एखाद्या नवीन ठिकाणचं अन्वेषण. या क्षणांमध्ये त्यांना एकमेकांना अधिक जाणून घेता आलं.
एकदा विराजने अचानक एक छोटासा प्रश्न विचारला, "रेवा, तुला कधी वाटतं का, आपण हे सगळं कसं साध्य करतो आहोत?"
रेवाने हसत उत्तर दिलं, "विराज, हे इतकं कठीण नाही. तू आहेस ना सोबत, आणि मी तुझ्यासोबत. फक्त हे एकमेकांसाठी नेहमी तसंच राहू, इतकंच पुरेसं आहे."
विराजने तिच्या हातावर हात ठेवला, "रेवा, तू कधी कधी खूप सोपं करून सांगतेस सगळं. पण खरंच, तुझ्याशिवाय मी हे कधीच करू शकलो नसतो."
काही महिने सरले, आणि त्यांच्या नात्यातलं बळ आणखी वाढलं. विराजने हळूच एका खास क्षणासाठी तयारी सुरू केली—त्याला तिच्या आयुष्यात आणखी दृढतेनं स्थान निर्माण करायचं होतं. एका सुंदर, गार वाऱ्याच्या संध्याकाळी त्याने तिला एका खास ठिकाणी नेलं, जिथे चांदण्यांनी आकाश सजलं होतं.
तो म्हणाला, "रेवा, मी कधीच तुला विचारलं नाही, पण आज विचारतोय—तू माझ्यासोबत आयुष्यभर चालशील ना? मला तुझ्यासोबत प्रत्येक क्षण जगायचा आहे, तुझं हसू आणि प्रत्येक भावना वाटायची आहे. तू मला तुझं बनवशील का?"
रेवाच्या डोळ्यात पुन्हा आनंदाचे अश्रू आले. तिने हलकं मान हलवली आणि हसून म्हणाली, "विराज, हे तर आधीच झालं आहे. आपण फक्त त्याला अधिकृत करूया."
त्या संध्याकाळी त्यांच्या आयुष्याला अधिकृतपणे नवीन वळण मिळालं. आता त्यांचं नातं फक्त मनात नाही, तर जगासमोरही स्पष्ट होतं. त्या प्रेमाचं बंधन अजून घट्ट झालं. त्यांच्या सहजीवनाची सुरूवात प्रेम, विश्वास आणि निखळ आनंदाने झाली.
विराज आणि रेवा यांच्या नात्याचा प्रवास आता एका नवीन टप्प्यावर पोहोचला होता. त्यांच्या साखरपुड्याचा दिवस ठरला, आणि दोघांचे कुटुंब आनंदाने या क्षणांसाठी तयारी करू लागले. प्रत्येक तयारीत विराज आणि रेवा यांचा सहभाग होता, कारण ते दोघं या क्षणांना संस्मरणीय बनवू इच्छित होते.
साखरपुड्याच्या दिवशी, रेवा एक सुंदर पारंपरिक पोशाखात सजली होती. तिच्या गळ्यातला हलकासा मोत्याचा हार आणि केसात माळलेले जाईचे फुलांचे गजरे तिच्या सौंदर्याला अधिक खुलवत होते. विराजही नव्या उत्साहात तयार झाला होता, त्याच्या डोळ्यांत आनंद आणि जबाबदारीचा संगम स्पष्ट दिसत होता.
सर्व नातेवाईक आणि मित्र परिवार यांच्या साक्षीने त्यांनी एकमेकांच्या गळ्यात हार घातले. त्या क्षणी विराजने तिच्या कानाजवळ हळूच पुटपुटलं, "तू मला पूर्ण केलंस, रेवा."
रेवाने हसत उत्तर दिलं, "आणि तू मला माझ्या स्वप्नांची नवीन दिशा दिलीस."
साखरपुड्यानंतर दोघांनी लग्नाची तयारी सुरू केली. त्यांनी ठरवलं होतं की त्यांचं लग्न भव्य असलं तरीही त्यात साधेपणाचं सौंदर्य कायम ठेवायचं. एका पारंपरिक मंदिरात लग्न ठरलं, जिथे फुलांची सजावट, मंद वास, आणि शांतता त्यांच्या नात्याच्या पवित्रतेला अधोरेखित करत होती.
लग्नाच्या दिवशी, रेवा मंदिरात एक सुंदर लाल साडी नेसून आली, तिच्या चेहऱ्यावर लाजऱ्या आनंदाचं तेज होतं. विराजच्या कपाळावर कुंकू आणि धोतरातला त्याचा आत्मविश्वास चमकत होता. फेऱ्यांदरम्यान त्यांनी एकमेकांसाठी मनातल्या मनात आणखी काही वचनं दिली—फक्त प्रेमाचं नाही, तर एकमेकांना समजून घेण्याचं, सहकार्याचं, आणि आयुष्यभरासाठी सोबत राहण्याचं.
लग्नानंतरच्या पहिल्या रात्री विराजने रेवा समोर एक डायरी ठेवली. तो म्हणाला, "हे आपल्या प्रवासाचं सुरुवातीकडून आतापर्यंतचं लिखाण आहे. आपण आयुष्यभर याला भरत राहूया. आपल्या प्रत्येक सुख-दुःखाचं प्रतिबिंब यामध्ये असेल."
रेवाने डायरी उघडली आणि पहिले पान वाचलं:
"रेवा, तू माझ्यासाठी फक्त एक व्यक्ती नाहीस. तू माझ्या आयुष्याचा आत्मा आहेस, ज्यामुळे मी स्वतःला ओळखू शकलो. माझ्या आयुष्याच्या प्रत्येक क्षणात तू असायला हवीस, कारण तुझ्याशिवाय माझं जगणं अधुरं आहे."
डोळ्यात पाणी आलेल्या रेवाने हलकं हसत डायरी बाजूला ठेवली आणि म्हणाली, "आपण ही डायरी भरून काढू, पण त्याहूनही आपलं आयुष्य अधिक सुंदर बनवू."
त्या रात्री त्यांच्या सहजीवनाचा नवीन अध्याय सुरू झाला, जिथे नवा दिवस आणखी आनंद, विश्वास आणि प्रेम घेऊन येत होता.
लग्नानंतरच्या पहिल्या काही महिन्यांमध्ये रेवा आणि विराजने त्यांचं आयुष्य एका सुंदर तालात बसवलं. घराच्या छोट्या गोष्टींपासून मोठ्या निर्णयांपर्यंत, दोघंही एकमेकांच्या सल्ल्यावर चालायचे. त्यांचं नातं आता अधिक मजबूत झालं होतं, आणि त्यांच्या नात्याची सुंदर झलक त्यांच्या कुटुंबीय आणि मित्रांना रोज दिसत होती.
एका नव्या स्वप्नाचा पाठपुरावा
एके दिवशी संध्याकाळी, विराज कामावरून घरी आला, तेव्हा रेवा बाल्कनीत चहा घेत शांत बसली होती. तिच्या हातात विराजने दिलेली डायरी होती. त्याने हसत विचारलं, "काय लिहितेयस?"
रेवाने थोडा वेळ शांत राहून उत्तर दिलं, "विराज, मला वाटतं, आपल्या आयुष्याचं पुढचं पाऊल उचलण्याची वेळ आली आहे."
विराजने चहाचा घोट घेत विचारलं, "म्हणजे?"
रेवा त्याच्या डोळ्यांत पाहत म्हणाली, "आपण एकत्र काहीतरी नवीन करूया. एखादं छोटंसं कॅफे सुरू करायचं का? जिथे आपला वेळ आणि उर्जा आपण सोबत घालवू शकू. कधीपासूनच हे स्वप्न होतं माझं."
विराजच्या चेहऱ्यावर समाधान दिसलं. "रेवा, तुझ्या स्वप्नांना आकार देण्याची जबाबदारी आता माझी आहे. चल, आपण हे एकत्र करूया."
काही आठवड्यांतच त्यांनी त्यांचा छोटासा कॅफे सुरू केला. नाव होतं—"रेवा-विराज"—जिथे दोघांनी त्यांचं प्रेम आणि नात्याचं प्रतिबिंब ठेवलेलं होतं. कॅफे छोटं होतं, पण त्याची सजावट, मेन्यू, आणि शांत वातावरण प्रत्येकाला आकर्षित करत होतं.
रेवा बेकिंगची जबाबदारी घेत होती, तर विराज कस्टमर मॅनेजमेंट आणि व्यवस्थापन पाहत होता. ग्राहक कधी कधी विचारायचे, "तुम्ही दोघं इतकं परफेक्ट कसं मॅनेज करता?"
विराज नेहमी हसून म्हणायचा, "हे फक्त प्रेम आणि विश्वासाचं गणित आहे."
कॅफे सुरू करून सहा महिने झाले होते. व्यवसाय चांगल्या पद्धतीने चालू होता, आणि त्यांचं जीवनही हळूहळू स्थिर होत होतं. एक दिवस रेवा विराजला म्हणाली, "विराज, मला एक गोड बातमी सांगायचीय."
विराजने विचारलं, "काय?"
रेवाने हळूच सांगितलं, "आपल्या आयुष्यात नवीन पाहुणा येणार आहे."
विराज काही क्षण स्तब्ध झाला, पण नंतर त्याच्या चेहऱ्यावर एक अनिर्वचनीय आनंद पसरला. त्याने रेवाला मिठीत घेतलं आणि म्हणाला, "आपल्या आयुष्यातलं हे नवीन पर्व अजून सुंदर होणार आहे."
गेल्या महिन्यांमध्ये दोघंही त्या नव्या पाहुण्याच्या आगमनासाठी तयारी करू लागले. रेवा आणि विराज त्यांच्या कॅफेसोबत त्यांच्या कौटुंबिक आयुष्याचा समतोल साधत होते. त्यांनी त्या छोट्या बाळासाठी एक सुंदर खोली सजवली.
बाळाचा जन्म झाला तेव्हा त्यांच्या जीवनात आनंदाचं भरतं आलं. एक छोटं सुंदर मूल त्यांच्या आयुष्यात आलं, आणि त्यांच्या नात्यात आणखी एक नवीन बंध निर्माण झाला. विराजने बाळाला पाहून हसत म्हटलं, "रेवा, आपल्या प्रेमाचा हा सुंदर भाग आहे."
रेवाने डोळ्यांत आनंदाश्रू घेत उत्तर दिलं, "हो विराज, आता आपल्या प्रेमाची कहाणी पूर्ण झाली आहे."
रेवा-विराजच्या कॅफेचं यश वाढत होतं, त्यांचं बाळ वाढत होतं, आणि त्यांचं आयुष्य प्रेम, विश्वास, आणि सहकार्याच्या बंधात अजूनच सुंदर होत होतं. त्यांनी प्रत्येक टप्प्यावर एकमेकांची साथ कधीच सोडली नाही, आणि त्यामुळेच त्यांचं जीवन एक परिपूर्ण कथा बनलं.
त्यांची ही प्रेमकहाणी फक्त त्यांच्यासाठीच नव्हे, तर इतरांसाठीही एक प्रेरणा बनली होती—की खऱ्या नात्याला फक्त नावाची गरज नसते, तर दोन मनांनी खंबीरपणे एकत्र उभं राहण्याची गरज असते.
समाप्त
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा