Login

तुझ्याविना जगणार? भाग १

हा प्रश्न तिला उत्तर देऊन गेला
तुझ्याविना जगणार? भाग १

"स्वराज, तुझ्याविना मी शून्य आहे असाच माझा मोठा गौरसमज झाला होता. माझं आयुष्य फक्त तुझ्याभोवती गोलगोल फिरत होतं. स्वराज पण आता कळलं आहे माझं आयुष्य तुझ्याविना जगू शकतो, खूप चांगल्या पद्धतीने जगू शकते.

मी देखील तुझ्यासारखीच आहे. मला महान बनण्याची हौस नाही. नातं दोन्ही बाजूने टिकवावं लागतं इतकी साधी गोष्ट मला का कळत नव्हती समजतच नव्हतं. आता चांगल्या पद्धतीने कळलंय. इतके दिवस जे मी वागत होते तो माझा  मूर्खपणा होता. एकतर्फी नातं निभावण्याचा प्रयत्न करत होते. तुला माझ्यासाठी कधीच फिलिंग नव्हत्या. मीच वेडी शेवटपर्यंत तुझ्याकडून अपेक्षा ठेवत राहिले. माझ्या प्रेमाचा,विश्वासाचा गळा चिरताना काहीच वाटलं नाही का? कसल्या दगडाच्या काळजाचा बनला आहेस?

नातं वाळूप्रमाणे असतं. जितकं घट्ट पकडणार तितकी वाळू निसटते.
टाळी दोन्ही हाताने वाजते, तुम्ही दोघंही दोषी आहात. एकाने जरी स्वतःच्या मनावर संयम ठेवला असता तर माझा संसार वाचला असता. असो आता काही बोलण्यात अर्थ नाही.  स्वराज  मी तुला मुक्त करतेय. सांग कुठे सही करायची आहे? मी तयार आहे घटस्फोटाच्या पेपरवर सही करायला."  नेहाच्या बोलण्यात आत्मविश्वास ओसंडून वाहत होता.

त्याने तिच्याकडे चमकून पाहिले.

हा आत्मविश्वास नक्की कुठून आला होता?

'रडणारी, विव्हळणारी नेहा हीच आहे का? नक्की ही नेहा आहे का कोणी दुसरी?'

त्याने स्वतःला चिमटा काढला. सारं सत्यच होतं.


हे सगळं नेहा  बोलत होती.


तो  दिवस आठवला.

ती त्याच्या पाया पडत होती.

"स्वराज, प्लिज आपल्या मुलाकडे अथर्वकडे बघ. त्याच्या भविष्याचा विचार कर. त्यालाही प्रेमाची गरज आहे. त्याला आई वडील दोघेही हवे आहेत.  आपण विभक्त झालो तर त्याच्या मानसिकतेचं काय? आई वडील वेगळे झाले ही सल त्याला जगू देईन? एकदा विचार कर. माझ्यावर प्रेम नाही हे मान्य आहे; पण अथर्व तुझा मुलगा आहे रे, इतकं टोकाचं नको वागू."

ती जीव तोडून बोलत होती आणि तो ऐकून न ऐकल्यासारखा करत होता. जीव जडला होता तो मिनाक्षीवर जी त्याच्या ऑफीसमध्ये काम करायची. तिच्या प्रेमाने त्याला इतकं वेड लावलं होतं की, तो विसरून गेला त्याचा संसार आहे. नेहा सारखी जीव लावणारी बायको आहे, एक मुलगा आहे. त्याच्या डोळ्यावर झापड आली होती. त्याला फक्त मीनाक्षी हवी होती आणि मिनाक्षीला स्वराजचा पैसा. श्रीमंत होता तो आणि  दिसायला देखणा. तिला ऐशो आरामात आयुष्य घालवायचं होतं ते ही स्वराजच्या जीवावर. त्यासाठी ती कोणत्याही थराला जायला तयार होती. हळूहळू तिने स्वराजला गोड बोलून प्रेमात ओढलं. तिच्या सुंदर रूपाने त्याला भुरळ घातली. काय जादू केली होती तिने माहीत नाही? पण तो तिच्या प्रेमात इतका बुडाला होता की, त्याचा संसार तो विसरला होता.


फ्लॅशबॅक


"नेहा, मुलाकडची मंडळी येतीलच. झाली का तयारी?" आईने विचारले.


"हो आई." आरशात स्वतःला पाहत ती म्हणाली.

कोरीव भुवया,गोबरे गाल, पाकळ्यासारखे ओठ आणि त्यावर दिलखेचक तीळ. हलकासा मेकअप केला होता. गोड दिसत होती.

जरा मनात धाकधूक होतीच.
'कसा असेल तो? त्याला आवडेल ना मी? फोटोत तर किती हॅन्डसम दिसतोय.' अनेक प्रश्नांनी मनात विळखा घातला होता.


तितक्यात लहान बहीण स्मिता आली आणि नेहाच्या गळ्यात पडली.


"ताई, किती गोड दिसतेय गं. येणारा मुलगा तुला बघून फिदा होईल."

स्मिताच्या बोलण्यावर ती लाजली.

हे हळवे क्षण वेचण्यासाठीच तर असतात. पोटात फुलपाखरू उडत होतं. भीती, आनंद सारं काही. थोडीशी लाजरी ती आणि शांत स्वभावाची अशीच होती. एकत्र कुटूंबात वाढलेली ती माणसांमध्ये रमायला फार आवडायचे.

"ताई, तुला बाहेर बोलावलं आहे."

तिचे हात पाय अगदी थंड पडले.

'देवा, सर्वांसमोर जाण्याची हिंमत दे.' मनोमन प्रार्थना केली.

पहिलंच स्थळ, पहिले कांदेपोहे, सारं काही पहिलं.

हळुवार पावलं टाकीत ती हॉलमध्ये आली.

स्वराज तर तिला बघतच बसला.

तिने अंबा कलरची साडी नेसली होती. चेहऱ्यावर वेगळं तेज. सुंदर दिसत होती.

स्वराज त्याची आई, बहीण तिघे आले होते.

त्याचे बाबा नव्हते. ते देवाघरी गेले होते.

घरात तिघे जण.

स्मिता कानात म्हणाली,
"ताई, एकदा मान वर करून तरी बघ."

तिची कसली हिम्मत होतेय. लाजरी नेहा.

"अगं बघून घे, पुन्हा म्हणशील मी मुलाला पहिलेच नाही." ती पुन्हा म्हणाली.

'बघू तरी प्रत्यक्षात कसा दिसतोय.'  तिने त्याला हळूच नजर वर करून पाहिलं.

नेमकं स्वराजही तिला पाहत होता. दोघांची नजरा नजर झाली.
तिने पटकन दुसरीकडे पाहिले.

स्वराज मिश्किल हसला.

तिला काही प्रश्न विचारण्यात आले.

थोडंफार बोलणं झालं. मुलाकडचे निघून गेले. हिचा जीव भांड्यात पडला.

घरातले सगळेच बोलत होते की मुलगा चांगला आहे, कंपनीत मोठ्या हुद्यावर कामाला आहे.


तासभर झाला आणि मुलाच्या आईने फोन करून सांगितले मुलगी पसंत आहे.

नेहालाही तो मनापासून आवडला होता.

नेहाची आई नम्रता आणि वडील निलेश दोघेही खुश झाले.

त्यांनीही दुसऱ्या दिवशी सांगून टाकलं नेहाला स्वराज आवडला आहे.

सनईचे सूर घुमले आणि नेहा स्वराजची झाली.

अनेक स्वप्न डोळ्यात साठवून ती माप ओलांडून आली; पण पुढे काय होणार होतं ? ह्याची तिला पुसटशी कल्पना नव्हती.