तुला पाहते रे - भाग 14

नलिनीताईंच्या मैत्रिणी येऊन गेल्या आणि त्या दिवसापासून त्यांचं सईशी वागणं बोलणं बदलत गेलं. सई देखील बाळाचं कळल्यामुळे अपसेट होती. ना ती नीट जेवत होती ना ही तिचं कशात मन रमत नव्हतं.  भरीस भर म्हणून नलिनीताई देखील तिच्याशी फटकून वागू लागल्या होत्या. त्यांना वाटायचं की सईमुळेचं ते बाळ गेलं. त्यामुळे त्यांच्या वागण्या बोलण्यातून या गोष्टीचा राग बाहेर पडू लागला. मधूकररावांनी त्यांना खूपदा समजावून पाहिलं पण त्यांच्यात काहीच फरक पडला नाही. उलट ते सईची बाजू घेत त्यामुळे त्या अजूनच तिचा राग राग करू लागल्या. सई मात्र या सगळ्यात शांत होती. ती अजूनही बाळ गेल्याच्या धक्क्यातून सावरली नव्हती. मिहीर तिला कधीच एकटं वाटू देत नव्हता. पण तरीही तो ऑफिसला गेल्यानंतर बदलणार वातावरण तिला सहन होत नव्हतं. आपण कोणावर तरी ओझं बनून आहोत ही भावनाच आजारी माणसाला चैन पडू देत नसते. आपल्यामुळे दुसऱ्यांना त्रास होतोय असंच त्यांना वाटतं असतं. आपण काही करू शकत नाही या विचारांनीच ते जास्त खचत जातात. आपण काहीतरी करू शकतो हा आत्मविश्वासचं त्यांच्या मनातून हळूहळू लोप पावत जातो. असंच काहीसं सईच्या बाबतीतही झालं होतं. दिवसेंदिवस तिची प्रकृती बिघडत होती. धड खाणं पिणं नाही...शरीराची हालचाल नाही त्यामुळे तिला कंटाळा यायचा. व्हीलचेअर वरून ती सगळीकडे फिरायची पण ते फिरणं बंदिस्त असल्यासारखं तिला वाटे. मिहीर आणि मधूकररावांना देखील नलिनीताईंच्या वागण्यातील बदल जाणवत होता पण त्यावर काय बोलणार असं त्यांना वाटे. दुसरीकडे मिहीर सईच्या ट्रीटमेंट साठी डॉक्टरांकडे फेऱ्या मारायचा. आत्तापर्यंत त्याने तिला बऱ्याच ठिकाणी ट्रीटमेंट साठी फिरवलं होतं. पण कोणाच्याच औषधांचा फरक पडत नव्हता. अशातच त्याला डॉ. जोश्यांबदल कळलं. त्याच्या एका ऑफिस मधल्या फ़्रेंडचे ते नातेवाईक होते. शहरातील सर्जन डॉक्टरांपैकी ते एक होते. आपल्या मित्राच्या सांगण्यावरून तो एकदा त्यांना भेटायला हॉस्पिटलमध्ये गेला.