तुला पाहते रे - भाग 17

बघता बघता दोन महिने सरत आले. सई मध्ये बऱ्याच प्रमाणात बदल घडून येत होता. म्हणजे आधी जशी ती एकटक कुठेतरी तंद्री लावून बसलेली असायची किंवा कोणाशी फार बोलणंही नसायचं या दोन्ही गोष्टी आता बदलल्या होत्या. मिहिरलाही ती बोलतेय म्हटल्यावर हायसं वाटायचं. तो डॉक्टरांना रेग्युलर आठ एक दिवसांनी तिचा सगळा रिपोर्ट कळवत होता. त्याने तिच्यासाठी बरीच पुस्तकं वाचायला आणली होती. जेणेकरून तिच्या मनाला एक प्रकारची उभारी मिळेल. आयुष्याकडे नव्याने पाहायला शिकवणारी अरुणिमा सिन्हाची गोष्ट त्याने आवर्जुन तिला वाचायला लावली. एका रात्रीत पन्नास पेक्षा जास्त ट्रेन तिच्या पायावरून गेल्या होत्या. तिचा एक पाय मांडीपासून काढण्यात आला होता तर दुसरा पाय पूर्णतः निकामी झाला होता. तिला कृत्रिम पाय बसवण्यात आले. जखम भरलेली नसतानाच तिने माउंट एव्हरेस्ट सर केलं. सईला ती गोष्ट वाचताना अंगावर काटा आला होता. पण त्या परिस्थितीत तिने दाखवलेली जिद्द वाखाणण्या सारखी होती. सईने देखील त्याचप्रमाणे स्वतःसाठी पेटून उठावं असं मिहिरला वाटतं होतं. पण प्रत्येक डॉक्टरांकडून येणारी नकारघंटा ऐकून तिला आता कंटाळा आला होता. त्यामुळे डॉक्टरांच्या कोणत्याही ट्रीटमेंटसाठी ती तयार नव्हती. तरीदेखील मिहिरच्या डॉक्टर जोशींकडे होत असलेल्या फेऱ्या तिला माहित होत्या. काही रिपोर्ट्स नंतर डॉक्टरनी तिच्यासाठी औषध गोळ्या लिहून दिल्या. स्वतःसाठी नाही पण निदान मिहिरसाठी म्हणून तरी तिनं औषध घ्यायला सुरुवात केली. सगळं छान चालू असतानाच मधुकररावांचा मिहिरला फोन आला. मधुकरराव आणि नलिनीताई दोन दिवस राहायला येणार होते. ते घरी आल्यानंतरही नलिनीताई सईला बोलायची संधी सोडत नव्हत्या. त्यामुळे तिला पुन्हा एकदा  कमजोर आणि आपण अजूनही कोणावर तरी ओझं बनून आहोत असं वाटू लागलं. आई बाबा आल्यानंतरच्या रात्री मिहिरने तिला पुन्हा एकदा समजावलं. तेव्हा कुठे ती शांत झाली. दुसऱ्या दिवशी त्याने नलिनीताईंना सईच्या जॉबबदल सांगितलं.  त्यामुळे ती काहीच कमवत नाही असं म्हणणाऱ्या नलिनीताईंची बोलती बंद झाली होती. दोन दिवस राहून ते दोघेही घरी परतले.