तुळस

हे मी बालपणापासून पहात आलो आहे. आज मात्र हे पाहिल्यावर माझ्या डोक्यात प्रकाश पडला.
" अरे हे गौरीचे कान उघडणे म्हणजे माहेरवाशीण आलेल्या लेकीला सासरी कसे वागावे हे सांगणेच नव्हे का?"
आपले सणवार काहीतरी संदेश देत असतात. त्याप्रमाणेच सासरी नांदून माहेरी आलेल्या मुलीला तिच्या तक्रारी ऐकून घेऊन चार उपदेशाचे डोस द्यावेत असाच संदेश यामागे दिसतो. कारण दुसऱ्या दिवशी सकाळी गौराई परत जाणार असतात.
‌मुलगी सासरहून माहेरी आल्यानंतर तिला काय करून खायला घालू आणि काय नको असे आईला होते. दोघींच्या गप्पा एरव्ही ही चालूच असतात, पण जायचा दिवस जसा जवळ येईल तसे दोघींचे हितगुज सुरू होते. लेक नांदायला गेल्यावर परत कधी येईल कुणास ठाऊक असे आईला वाटत असते.
माहेरचे आपलेपण, माया इथेच सोडून कर्तव्याच्या मार्गावर चालण्यासाठी आपण जाणार आहोत याची जाणीव लेकीला झालेली असते. त्यामुळे जेवढा वेळ हातात असेल तेवढे क्षण आईच्या अवतीभवती ती वेचत असते. आल्यापासून मुलीची चिवचिव सुरूच असते.
" आमच्या घरी असे, आमच्या घरी तसे !" हे ऐकत असताना मुलगी हळूहळू सासरच्या घरी रुळते आहे हे आईच्या लक्षात येते. आणि तिला समाधान वाटते. मुलीच्या काही तक्रारी ऐकून त्याबाबतीत लेकीची कानउघाडणी केली पाहिजे हे आईच्या लक्षात येते. पटकन काही बोलले तर तिला वाईट वाटेल. आपल्या काळजाचा तुकडा आपल्यापासून तोडताना आईला आधीच खूप दुःख झालेले असते. त्यात आपल्या मुलीने दुःखी व्हावे असे आईला अजिबात वाटत नाही. त्यामुळे ज्यावेळी जायचा दिवस उजाडतो त्याची आतली रात्र मायलेकी दोघीजणी हितगुज करत अख्खी रात्र जागरण करतात. त्यावेळी आई मुलीला समजावून सांगते. तिने ज्या तक्रारी केलेल्या असतात त्यावर समजुतीने मार्ग कसा काढावा हे सांगते. आणि आपले घर आणि आपली माणसे कशी जपावीत याचे मार्गदर्शन करते.