तुम दे ना साथ मेरा.. १८

शालिनीताईंनी पुन्हा परिस्थिती सांभाळण्याचा प्रयत्न केला आणि त्यात त्यांना यश आलंही. नंदिनीने मान डोलावली आणि ती किचनच्या दिशेने चालू लागली. शालिनीताई आपल्या नणंदबाईना, प्रभावतीबाईना घेऊन त्यांच्या खोलीच्या दिशेने जाऊ लागल्या. तेंव्हा कुठे त्या चर्चेला पूर्णविराम मिळाला.. स्वराज आणि माधवरावही तिथून निघून आपापल्या खोलीत गेले. मीरा मात्र एकटक नंदिनीकडे पाहत जागीच उभी होती. मनात मात्र एक वादळ घोंगावत होतं.

“नंदिनी, तू जी कोणी असशील ती.. एक गोष्ट लक्षात ठेवायची, स्वराज माझा आहे, फक्त माझा.. तो आता जरी आमचं नातं नाकारत असला तरी एक दिवस मी त्याला माझा करूनच घेईन. स्वराजला माझं बनवणं आता हेच माझ्या आयुष्याचं ध्येय आहे आणि तुझी आताची निमित्तमात्र असलेली उपस्थितीही मी संपवून टाकेन. तुझ्या इथे असण्याला मी आव्हान मानते. मी तुझ्यापुढे हरणार नाही. तुला कसं नेस्तनाबूत करते ते बघच आता.. तुला त्याच्या आयुष्यातून हद्दपार नाही केलं तर नाव मीरा मुजुमदार सांगणार कधीच..”