तुम दे ना साथ मेरा.. २४

पुढचे काही दिवस घरात चैतन्याचं वातावरण होतं. नव्या नवरीचं कोडकौतुक, लाड सुरू होते. पाहुण्यांच्या भेटीगाठी, शेजारीपाजारी भेटायला येत होते. नंदिनी पहाटे उठायची. देवघरात दिवा लावायची. स्वयंपाकघरात सुमनच्या मदतीने साऱ्यांचा स्वयंपाक करायची. सासूबाईंशी हसून बोलायची. त्यांचं पथ्यपाणी, औषधंपाणी सारं काळजीने करायची. शालिनीताई आजारी असल्या तरी खुश होत्या. नंदिनीसारखी गोड गुणी मुलीसारखी सुन त्यांना मिळाली होती. सारं काही सुरळीत आहे असं वाटत असलं तरी नंदिनीमध्ये काहीतरी बदल झालाय हे सर्वांनाच जाणवत होतं. नंदिनी घरातली सगळी कामं करत होती पण त्यात कृत्रिमपणा वाटत होता. ती आता स्पष्ट बोलू लागली होती. लहानसहान गोष्टीतून तिचा स्पष्टपणा जाणवत होता. एक दिवस अर्पिता नंदिनीला म्हणाली,