तुम दे ना साथ मेरा.. २७

नंदिनी विचार करू लागली. स्वराजची दुसरी बाजू हळूहळू उलगडू लागली होती. आजवर तिने त्याला दोषच दिला होता; पण हळूहळू सहवासाने रागाचे आवरण तुटून पडू लागले होते. त्याच्या विचारांत रात्री खूप उशिरा तिचा डोळा लागला. अचानक पहाटे तिला जाग आली. खिडकीतून पहाटेचा अंगावर शहारा आणणारा पहाट वारा मंद प्रकाश घेऊन आत शिरला. नंदिनी उठून बसली. घड्याळात साडेपाच झाले होते. तिने आजूबाजूला पाहिलं, सोफ्यावर स्वराज दिसला नाही. बाथरूमची लाईट बंद दिसली. बाहेर अंगणात असेल या विचाराने ती खोलीतून बाहेर आली. सगळेजण गाढ झोपेत होते. घरात शांतता होती. तेवढ्यात तिला स्वयंपाकघरात दिवा लागलेला दिसला. नंदिनी जागीच थबकली. स्वराज स्वयंपाकघरात उभा होता. हातात थर्मास, गॅसवर दूध तापत होतं. त्याच्या चेहऱ्यावर कालचा थकवा अजून उतरलेला नव्हता.