तुम दे ना साथ मेरा.. २८

बघता बघता आता स्वराज आणि नंदिनीच्या लग्नाला पंधरा दिवस उलटून गेले होते. नंदिनी सरपोतदारांच्या घरी छान रुळली होती. नोकरी घर अशी तारेवरची कसरत तिला जमू लागली होती. स्वराजलाही आता लवकरच त्याच्या कामावर रुजू व्हावं लागणार होतं. खरंतर शालिनीताईंची तब्येत अचानक बिघडल्याने तो सुट्टी टाकून गावी निघून आला आणि गावी आल्यावर आईवडिलांनी लगेच त्याला बोहल्यावर चढवलं होतं. एक चैतन्य सोडल्यास ऑफिसमध्ये त्याच्या लग्नाबद्दल कोणाला फारसं कळलेलं नव्हतं. आता मात्र पुन्हा नोकरीवर रुजू झाल्यावर ही गोष्ट जगजाहीर होणारच होती.

आज घर थोडं शांतच होतं. स्वयंपाकघरात भांड्यांचा आवाजही आज शांत झाला होता. नंदिनी ऑफिसला गेली होती आणि स्वराजही कोणत्यातरी कामानिमित्त बाहेर होता. अर्पिता, माधवरावांची थोरली सुन तिच्या खोलीत बसली होती. मनात कसलंसं वादळ घोंगावत होतं. ती जागेवरून उठली आणि कपाट उघडून उभी राहिली. कपाटाच्या खालच्या कप्प्यात तिचं लक्ष गेलं. नीट घडी घालून ठेवलेले ते फिकट गुलाबी, निळसर, पिवळे पांढऱ्या रंगाचे अगदी छोटे छोटे कपडे जे कधी वापरलेच नव्हते ते तिच्या नजरेस पडले. तिने एक कपडा हातात घेतला. किती मऊ. अगदी मऊ. उबदार इवलेसे झबली, स्वेटर्स हातमोजे, पायमोजे, छोटी छोटी दुपटी त्या सर्व वस्तूंवरून अलगद तिचा हात फिरला. क्षणभर तिच्या ओठांवर हसू आलं; पण दुसऱ्या क्षणाला लगेच तेच हसू विरघळलंही.