तुम दे ना साथ मेरा.. २९

अर्पिता स्वयंपाकघराच्या दारात थांबली होती. हातातली वाटी तशीच होती; आत जायचं होतं, पण पाय पुढे सरकत नव्हते. समोर नंदिनी सहजपणे भाजी काढत होती. कुणाला मदतीसाठी आवाज देणं नाही, हाक मारणं नाही, कुणाची वाट पाहणं नाही. ती स्वतःच भरभर कामं उरकत होती, जणू ती कायमपासूनच इथे राहत होती! नंदिनीच्या चेहऱ्यावर तो पहिल्या दिवसांचा संकोच उरला नव्हता. स्वयंपाकघरातला तिचा वावर अगदी सहज झाला होता. कुठल्या कपाटात काय आहे हे तिला विचारावं लागत नव्हतं. घर तिला ओळखीचं झालं होतं. आणि हीच गोष्ट अर्पिताला अस्वस्थ करत होती. कधीपासून असं सगळं चित्र तिच्या नजरेत येऊ लागलं हे तिचं तिलाच आठवेना.