तुम दे ना साथ मेरा.. ३०

सासरी येऊन नंदिनीला पंधरा दिवस झाले होते. ती घरातल्या माणसांच्या स्वभावाची सवय करून घेत होती. बऱ्याचदा सर्वांच्या मुडची कल्पना येणं कठीण व्हायचं; पण आता हळूहळू ती घरातल्या प्रत्येकाला थोडफार समजून घेऊ लागली होती. प्रत्येक घराची स्वतःची लय असते हे तिला माहित होतं. त्यामुळे त्या लयीत योग्य रीतीने बसण्याचा तिचा प्रयत्न सुरूच होता. तिने हॉलमध्ये बसलेल्या स्वराजकडे पाहिलं. स्वराज वर्तमानपत्र वाचत होता; पण तो काहीच बोलला नाही. ती पुन्हा तिच्या कामाकडे वळली. पण का कोणास ठाऊक! रोजच्या सारखं आज तिचं कामात मन लागत नव्हतं. मनात एक हलकीशी सल चिरून गेली. आज सगळं तिला थोडं वेगळं वाटत होतं. रात्री कपडे घडी घालताना अर्पिताताईंचा आवाज कानावर पडला.