तुम दे ना साथ मेरा.. १७

दारात तिची पावलं दिसली.ठाम, न डगमगणाररी, जमिनीवर टॉक टॉकचा आवाज करत ती पुढे येत होती. तिच्या चालण्यात घाई नव्हती. शांत, संयमी डौलदार चाल.. त्या चालण्यात ‘मी येथे आहे आणि प्रत्येक वेळ माझ्या ताब्यात आहे.’ असा आत्मविश्वास जाणवत होता. ती आत आली. रेशमी क्रीम रंगाची महागडी साडी, पदरावर सोन्याची नाजूक नक्षी, अंगावर दागिन्यांचा मारा नव्हता; पण कानात हिरेजडीत टॉप्स, गळ्यात जड मंगळसूत्र, मनगटावर सोन्याचं घड्याळ हे सारं तिची श्रीमंती सांगण्यासाठी पुरेसं होतं. तिने केस नीट मागे बांधलेले, चेहरा ठाम, भावनांचा फेर न करता फक्त निर्णयांची झलक दिसत होती. ती थेट पुढे आली. खुर्ची ओढून बसली. हातातली लेदर फाईल तिने टेबलावर ठेवली. तिच्या आवाजातही एक ठामपणा होता.