तुम दे ना साथ मेरा.. २

त्याच्या स्पर्शाच्या नुसत्या कल्पनेनेच नंदिनी मोहरली. बाहेर अजूनही गडबड सुरू होती. लग्नाचं घर म्हटलं तर गडबड गोंधळ असणारच ना! पण त्या खोलीत मात्र निरव शांतता होती. नंदिनी तशीच पलंगाला टेकून डोळे मिटून बसून राहिली. दिवसभराच्या दगदगीने ती इतकी दमली होती की, लगेच तिचा डोळा लागला. अचानक दरवाजा जोरात उघडण्याचा आवाज आला तशी ती खडबडून जागी झाली. तो आत आला. तिने आश्चर्याने त्याच्याकडे पाहिलं. त्यालाही कोणीतरी आत ढकलून दिलंय, कोणीतरी जबरदस्तीने आत पाठवलंय असंच तिला वाटलं. तिने त्याच्याकडे एक नजर पाहिलं. उंच, रुबाबदार, पिळदार शरीरयष्टी, ओठांवर मिशीची महिरप, सरळ नाक, धारदार नजर.. चालण्यात एक सहज आत्मविश्वास दिसत होता. क्रीम-गोल्ड शेरवानीवर सूक्ष्म झरीकाम, आणि खांद्यावर हलकासा दुशाला.. कपड्यांचा रंग त्याच्या गोऱ्या, नितळ त्वचेवर आणखी उठून दिसत होता. त्याच्या चेहऱ्यावर नवरा मुलगा म्हणून कुठलेच भाव दिसत नव्हते. ना लाज, ना ओढ, ना आपुलकी.. फक्त चिडलेली त्याची नजर. नंदिनीने सावकाश उठायचा प्रयत्न केला.