तुम दे ना साथ मेरा..

माधवराव आणि शालिनीताई सरपोतदार यांना तीन मुलं.. थोरला सार्थक, धाकटा स्वराज आणि सगळ्यात लहान शेंडेफळ असलेली स्वराली.. मोठा मुलगा सार्थक वडिलांच्या उद्योगधंदयात हातभार लावत होता. धाकटा मुलगा स्वराज पुण्यात एका मल्टीनॅशनल कंपनीत सॉफ्टवेअर इंजिनियर म्हणून काम पाहत होता आणि स्वराली पदवीच्या शेवटच्या वर्षाला शिकत होती. पाच वर्षांपूर्वी अर्पिता आणि सार्थकचा विवाहसोहळा संपन्न झाला आणि अर्पिता सरपोतदारांच्या घरचा उंबरठा ओलांडून घरात आली. आणि आता नंदिनी स्वराजची अर्धांगिनी बनून या घरात आली होती.

मुलींच्या घोळक्यात नंदिनी पुढे चालत होती. लाल रंगाच्या शालूमध्ये तिचं रूप अजूनच खुलून दिसत होतं. नंदिनी दिसायला सुंदर, गोरा रंग, मृगनयनी, चाफेकळी नाक, गुलाबी ओठांच्या पाकळ्या, कंबरेपर्यंत रूळणारे काळेभोर केस, त्यावर शोभून दिसणारे मोगऱ्याच्या फुलांचे गजरे.. हातात हिरवा चुडा, गळ्यात मंगळसूत्र, कानात लोंबणारे झुमके.. हातावर काढलेली लालचुटूक मेहंदी तिच्या रूपात अजूनच भर घालत होती. ती हळूहळू चालत खोलीपाशी आली. मुलींनी दार उघडून जवळजवळ तिला आत ढकललंच.. आणि पटकन दार बंद करून घेतलं. बाहेर अजूनही हसण्याचे आवाज येत होते. नंदिनीने बावरून शालूचा पदर सावरत समोर पाहिलं.. समोरचं दृश्य पाहून ती एकदम जागीच थिजून राहिली.

0