तुटलेली साखळी...भाग 1
गावात एक लहानसं घर. उंबरठ्यावर तुळस, पण घरात रोज कधी वाद, कधी मारहाण. ही होती माधुरीची संसाराची कहाणी. तिचं लग्न झालं होतं महादेवशी — गावातील शेतकरी, पण रागाच्या भरात काहीही करणारा. पहिल्या काही महिन्यांमध्ये माधुरीने सहन केलं... "संसारात थोडं फार होतंच," असं तिला सगळं जग समजावत राहिलं. पण थोडं होतं का ते?
महादेवला दारूची सवय होती. घरात आला की शिव्या, राग, आणि अंगावर हात उगारणं — हेच रोजचं. तिनं अनेकदा आईवडिलांना सांगायचं ठरवलं, पण ओठांवर आलेलं वाक्य परत गिळून टाकलं. कारण "मुलीचं घर म्हणजे पाण्याचं घर" असं तिला लहानपणापासून शिकवलं गेलं होतं.
दिवस जात होते. तिच्या डोळ्यांखालची काळी वर्तुळं वाढत होती. अंगावर माराचे खुणा होत्या, पण आवाज नाही. गावात कुणालाच तिचं दुःख समजायचं नाही. सासरच्यांनी डोळेझाक केली, आणि शेजाऱ्यांनी कान बंद केले.
एक दिवस ती रात्र होती — पावसाची. महादेवने पूर्ण रात्र तिचा छळ केला. अंगावर गरम पाणी फेकलं, तिचे केस ओढले. आणि सकाळी त्याचं म्हणणं होतं — "माझी बायको आहेस, काहीही करेन."
त्या दिवशी माधुरी एका तुटलेल्या आरशासमोर उभी होती. चेहऱ्यावर घाव, पण मनात आता शून्य नव्हतं, आता ठराव होता.
तिनं ती साडी नेसली, जी लग्नाच्या दिवशी नेसली होती. पण आज ती बायको नव्हती — ती स्वतः होती. पिशवीत फक्त ओळखपत्र, थोडे पैसे, आणि एका संस्थेचा पत्ता. त्या संस्थेबद्दल तिला शाळेतल्या एका मैत्रिणीनं सांगितलं होतं — जिथे महिला स्वतःसाठी पुन्हा उभं राहू शकतात.
ती बाहेर पडली.
गावाच्या चौकात लोकांनी बघितलं, काहींनी कुजबुज केली. पण आज तिच्या चालण्यात एक वेगळा आत्मविश्वास होता. भीतीने झाकलेले डोळे आता आशेने उजळले होते.
ती शहरात पोहोचली. त्या महिला आश्रयगृहात तिला थोडा आधार मिळाला. थोडं शिकली, स्वयंपाक शिकवायला लागली. स्वतःचा छोटा डबा सेंटर सुरू केलं. सुरुवातीला फक्त दोन ग्राहक होते, पण हळूहळू तिचं स्वयंपाकाचं कौशल्य लोकांच्या लक्षात आलं.
एक वर्षाने तिच्या नावाचं एक छोटंसं बोर्ड झळकत होतं –
"माधुरींचा स्वाद – मेहनतीचं ताट."
"माधुरींचा स्वाद – मेहनतीचं ताट."
ती अजूनही त्या दिवसांना विसरलेली नव्हती, पण आता ती त्यावर मात केलेली होती. प्रत्येक वेळी जेव्हा एखादी बाई येऊन विचारायची – “ताई, मला काय करायला हवं?”
तेव्हा ती फक्त हसून म्हणायची –
“पहिलं पाऊल उचलायचं... उर्वरित वाट आपोआप सापडते.”
तेव्हा ती फक्त हसून म्हणायची –
“पहिलं पाऊल उचलायचं... उर्वरित वाट आपोआप सापडते.”
क्रमशः
ऋतुजा वैरागडकर
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा