तुझा हक्क नाही.. भाग २

विनायक आणि अनघा सुस्वरूप जोडपं.. विनायक अतिशय महत्वकांक्षी.. गावी जमीनजुमला, टोलेजंग वाडा, नारळी, केळीच्या बागा अशा कोकणातल्या छोट्या खेडेगावातल्या सधन कुटुंबातून आलेल्या विनायकला मोठ्या शहरात जाऊन नशीब कमवायचं खूळ लागलं. स्वतःचं विश्व निर्माण करण्याच्या विचाराने तो प्रेरित झाला आणि मग जास्त विचार नं करता डोळ्यांत उद्याची स्वप्न घेऊन तो आपल्या पत्नीसमवेत मुंबई शहरात आला आणि मग इथेच स्थायिक झाला. दहा बाय दहाच्या भाड्याच्या खोलीत त्यांचा संसार सुरू झाला. विनायक एका खाजगी कंपनीत मशीन ऑपरेटर म्हणून कामावर रुजू झाला आणि मग निवृत्तीपर्यंत तिथेच राहिला. सुरुवातीला परिस्थिती फार अनुकूल नव्हती. जास्त शारीरिक कष्टाची सवय नसल्याने त्रास होऊ लागला पण आता माघारी फिरणे नाही असं म्हणून तो गावी परत गेला नाही. तिथेच त्रास काढत राहिला. अनघानेही आपल्या नवऱ्याला साथ दिली. नवऱ्याच्या महत्वकांक्षेपुढे तिने तिच्या सगळ्या सुखांना,हौशीमौजींना दूर ठेवलं. तुटपुंज्या पगारातही तिने अगदी नेटाने संसार केला. नंतर फारच चणचण भासू लागली तेंव्हा मग अनघाने घरीच शिलाईकाम सुरू केलं. शेजारच्या बायकांचे ब्लाऊज, लहान मुलांचे कपडे शिवणं सुरू केलं. लोकरीचे स्वेटर, पायमोजे, दारावरची तोरणं बनवून विकले. उन्हाळ्यात पापड लोणची करून विकली. तिला जमेल ती कामं करून ती विनायकला आपल्या संसाराला हातभार लावू लागली. त्यामुळे सर्व खर्च भागून गाठीशी चार पैसे पडू लागले. एक दोन वर्षात विनायकने कंपनीतून कर्ज घेतलं आणि स्वतः जवळची साठवलेली जमापुंजी गोळा करून ते घर त्यांच्या घरमालकाकडून विकत घेतलं. हक्काचं घर झालं. आता दोघे मिळून एकमेकांना साथ देत गुण्यागोविंदाने संसाराचा रथ ओढत होते.