तुझ्या प्रीतीची आस अंतरी - भाग 2

"माझी काहीच हरकत नाही. पण असं म्हणतात ‌की नुसता रुमाल देत नाही. तुम्ही त्याच्याबरोबर एक कॅडबरी पण द्या." मनालीला त्याचा मिश्किल स्वभाव खूप आवडला आणि ती तिथून निघून गेली. मनाली गेली त्या दिशेला सुमित अनिमिष नेत्रांनी पाहतच राहिला. मनालीची राहणी साधी असूनसुद्धा ती खूप देखणी दिसत होती. गव्हाळ वर्ण, सुंदर सरळ पाठीवर मोकळे सोडलेले रेशमी केस, बदामी डोळे तिच्या सौंदर्यात भरच टाकत होते. तिने परिधान केलेला गुलाबी रंगाचा पंजाबी ड्रेस तिला खूपच खुलून दिसत होता. पहिल्याच भेटीत मनालीने सुमितच्या मनावर गारुड केलं. नंतर रुमाल आणि कॅडबरी देण्याच्या बहाण्याने मनाली आणि सुमित पुन्हा संपर्कात आले. मनालीला पण सुमित मनापासून आवडला होताच. पावणेसहा फूट उंची, सावळा वर्ण असलेल्या सुमितच्या चेहऱ्यावर नेहमी एक स्मित हास्य असायचे. दोन्हीकडे तितकीच ओढ निर्माण झाली होती. दोघेही पुन्हा पुन्हा एकमेकांना भेटण्यासाठी उत्सुकच होते. सुमित अचानक भेटल्याचा बहाणा करून मनालीला भेटत होता. नंतर नंतर ते दोघे ठरवून भेटू लागले. दोघांनी इंजीनियरिंगच्या पहिल्या वर्षाला एकाच स्ट्रीममध्ये ऍडमिशन घेतलं होतं. दोघेही खूप हुशार होते आणि मुख्य म्हणजे दोघांनी ठरवलं होतं की इंजिनिअरिंग पूर्ण होईपर्यंत इतर कोणत्याही गोष्टीत लक्ष घालायचं नाही. पण प्रेमात कोणाचंच काही चालत नाही. हळूहळू त्यांचं प्रेम बहरु लागलं होतं. कॉलेजचे गुलाबी दिवस दोघांनाही मोहीत करत होते. दोघेही एकमेकांना न सांगता कधीच घरी राहत नव्हते. अचानकच जर कधी घरी राहावं लागलं तर लगेच ते एकमेकांना मेसेज करत होते. परंतु तो दिवस त्यांना एका युगासारखा वाटायचा.