तुझ्यातलं माझं आभाळ...भाग 5 अंतिम
सायली ऑफिसमध्ये रेंगाळलेली असताना रोहित — तिचा जुना मित्र — तिच्या केबिनमध्ये आला.
"सायली, आज तुझ्या कॉलमने प्रतिक्रिया तोडल्या. आपण पुढच्या महिन्यात एक छोटा ‘स्पीकिंग इव्हेंट’ ठेवतोय. तू प्रमुख वक्ता असशील."
ती हसली.
"माझं बोलणं खूप आतून निघतं रोहित… कारण आयुष्य आतवर गेलेलं आहे."
"माझं बोलणं खूप आतून निघतं रोहित… कारण आयुष्य आतवर गेलेलं आहे."
रोहित थोडा वेळ तिच्याकडे पाहत राहिला.
"आता आरवच्या बिनशर्त पाठिंब्यामुळे तू अशी खुलली आहेस…
पण कधी वाटतं का, की तू एकटीच चालतेयस?"
"आता आरवच्या बिनशर्त पाठिंब्यामुळे तू अशी खुलली आहेस…
पण कधी वाटतं का, की तू एकटीच चालतेयस?"
सायली त्याच्याकडे स्थिर नजरेनं पाहून म्हणाली –
"हो, कधी वाटतं… पण तो अंतरावर नाही, तो माझ्या मनात आहे."
"हो, कधी वाटतं… पण तो अंतरावर नाही, तो माझ्या मनात आहे."
त्या रात्री सायलीने आरवला कॉल केला. पण त्याने उचलला नाही.
दोन तास… तीन तास गेले.
सायलीच्या मनात भीतीची सावली उतरली.
दोन तास… तीन तास गेले.
सायलीच्या मनात भीतीची सावली उतरली.
अखेर रात्री 2 वाजता मेसेज आला —
"सायली… मी ठीक आहे. थोडं कामात अडकलो होतो. एक शूटमध्ये अपघात झाला, थोडं दुखापत झालीये. पण काही गंभीर नाही."
सायलीचा थरकाप उडाला.
"तू एक शब्द तरी वेळेवर का नाही कळवल?
माझं आयुष्य आहेस तू… आणि तू असंच हरवला असतास तर?"
"तू एक शब्द तरी वेळेवर का नाही कळवल?
माझं आयुष्य आहेस तू… आणि तू असंच हरवला असतास तर?"
आरव म्हणाला,
"माफ कर… पण मला वाटतं, तू आता खूप मोठ्या उंचीवर पोचली आहेस.
आता मी… फक्त तुझा ‘भूतकाळ’ होण्याइतकाच राहिलोय का?"
सायली खूप वेळ गप्प राहिली.
नंतर म्हणाली –
"आरव… जर माझं भविष्य तुझ्याशिवाय नसेल,
तर ते भविष्य मला नको आहे."
"माफ कर… पण मला वाटतं, तू आता खूप मोठ्या उंचीवर पोचली आहेस.
आता मी… फक्त तुझा ‘भूतकाळ’ होण्याइतकाच राहिलोय का?"
सायली खूप वेळ गप्प राहिली.
नंतर म्हणाली –
"आरव… जर माझं भविष्य तुझ्याशिवाय नसेल,
तर ते भविष्य मला नको आहे."
"माझं नाव जेव्हा लोकांनी ओळखलं, तेव्हा त्याच्या पाठीमागे तुझी सावली होती.
आज मी कुठेही जाईन, पण माझं आभाळ अजूनही तुझ्याशिवाय अपूर्ण आहे."
आज मी कुठेही जाईन, पण माझं आभाळ अजूनही तुझ्याशिवाय अपूर्ण आहे."
त्या रात्री सायलीनं ठरवलं…
ती दिल्लीची उंची गाठेल — पण आरवच्या डोंगरासारख्या प्रेमाची धरती सोडणार नाही.
ती दिल्लीची उंची गाठेल — पण आरवच्या डोंगरासारख्या प्रेमाची धरती सोडणार नाही.
ती परतीची टिकीट बुक करते… आणि परतीचा प्रवास सुरू होतो.
सायली मुंबईला परतली तेव्हा, गाडी स्टेशनवर लागली आणि तिने श्वास घेतला — खोल, ओलसर आणि थोडासा थरथरलेला.
ती कुठे परतत होती? घरात की हृदयात?
ती कुठे परतत होती? घरात की हृदयात?
आरव स्टेशनच्या बाहेर उभा होता, हातात तिच्या आवडीची पिवळी फुलं.
डोळ्यांत थोडं थकवा, पण नजर अशी जिच्यात वाट पाहिलेलं प्रेम मिसळलेलं होतं.
डोळ्यांत थोडं थकवा, पण नजर अशी जिच्यात वाट पाहिलेलं प्रेम मिसळलेलं होतं.
सायली त्याच्यासमोर थांबली. काही बोलली नाही. फक्त त्याच्या मिठीत शिरली.
"मी परत आले, आरव."
"म्हणूनच मी अजूनही इथे आहे."
"म्हणूनच मी अजूनही इथे आहे."
त्या आठवड्यात त्यांनी निर्णय घेतला –
यापुढे कोणत्याही संधीमुळे त्यांचं प्रेम दूर जाणार नाही.
त्यांनी दोघांनी मिळून निर्णय घेतला – लग्न.
यापुढे कोणत्याही संधीमुळे त्यांचं प्रेम दूर जाणार नाही.
त्यांनी दोघांनी मिळून निर्णय घेतला – लग्न.
न फारसा थाटामाट, न कुणाचा फारसा समारंभ —
फक्त काही जवळचे मित्र, थोडे नवे नातेवाईक आणि गॅलरीच्या मधोमध सजलेलं एक छोटंसं मंडप.
फक्त काही जवळचे मित्र, थोडे नवे नातेवाईक आणि गॅलरीच्या मधोमध सजलेलं एक छोटंसं मंडप.
सायली पांढऱ्या साडीमध्ये होती, ओठांवर नाजूक हास्य.
आरवने तिच्या कपाळावर कुंकू लावलं तेव्हा, तिच्या डोळ्यांतून वाहणारं पाणी कुठल्या दुखाचं नव्हतं — ते सुखाचं होतं. पूर्णत्वाचं.
आरवने तिच्या कपाळावर कुंकू लावलं तेव्हा, तिच्या डोळ्यांतून वाहणारं पाणी कुठल्या दुखाचं नव्हतं — ते सुखाचं होतं. पूर्णत्वाचं.
“तू माझं आभाळ आहेस… आणि आता मी तुझं आकाशातली एक चंद्रकळा.”
विवाहानंतरचं आयुष्य नवीन नव्हतं — पण त्याच्या अर्थाला आता नाव होतं.
सायलीनं ‘Sayli’s Shade’ या मासिकाचं स्वतंत्र डिजिटल प्लॅटफॉर्म सुरू केलं.
आरवनं गॅलरीचं रूपांतर लघुफिल्म्सच्या स्टुडिओत केलं.
आता त्यांच्या गप्पा म्हणजे केवळ चहा आणि कविता नव्हत्या — त्या होत्या व्यवसायाच्या प्लॅन्स, शूट शेड्यूल्स, मासिकाच्या विषयांवर वादविवाद.
आरवनं गॅलरीचं रूपांतर लघुफिल्म्सच्या स्टुडिओत केलं.
आता त्यांच्या गप्पा म्हणजे केवळ चहा आणि कविता नव्हत्या — त्या होत्या व्यवसायाच्या प्लॅन्स, शूट शेड्यूल्स, मासिकाच्या विषयांवर वादविवाद.
पण यामध्ये एक गोड सवय होती —
रात्री झोपण्याआधी एकमेकाच्या तळहातावर लिहिलं जाणारं एक वाक्य.
रात्री झोपण्याआधी एकमेकाच्या तळहातावर लिहिलं जाणारं एक वाक्य.
सायली एक दिवस लिहिते —
"आज थोडी दमले होते… पण तुझं हसणं पुरेसं होतं."
आरव लिहितो —
"तुझा श्वासही मला संजीवनी वाटतो, तू जरसुद्धा हसलीस, तर मी जगू शकतो."
"आज थोडी दमले होते… पण तुझं हसणं पुरेसं होतं."
आरव लिहितो —
"तुझा श्वासही मला संजीवनी वाटतो, तू जरसुद्धा हसलीस, तर मी जगू शकतो."
वर्ष उलटलं.
दोन जीवांच्या सहजीवनात चहाचे दोन कप, एक लहानशी बाल्कनी, आणि एक साचलेली शांतता होती — जिथं शब्दांनीच प्रेम व्यक्त केलं जायचं.
दोन जीवांच्या सहजीवनात चहाचे दोन कप, एक लहानशी बाल्कनी, आणि एक साचलेली शांतता होती — जिथं शब्दांनीच प्रेम व्यक्त केलं जायचं.
सायली गरोदर होती.
आरवची नजर तिला नितळ डोळ्यांनी न्याहाळायची —
जणू काही आयुष्याला नव्याने अर्थ मिळतोय असं वाटायचं.
आरवची नजर तिला नितळ डोळ्यांनी न्याहाळायची —
जणू काही आयुष्याला नव्याने अर्थ मिळतोय असं वाटायचं.
एक दिवस ती म्हणाली,
"मुलगी झाली तर मी तिला तुझ्यासारखं शांत, खोल आणि कवितेसारखं घडवणार."
तो हसून म्हणाला,
"आणि मुलगा झाला, तर मी त्याला तुझ्यासारखं स्वप्नवत, धीट आणि अंतर्बंध असलेलं घडवणार."
"मुलगी झाली तर मी तिला तुझ्यासारखं शांत, खोल आणि कवितेसारखं घडवणार."
तो हसून म्हणाला,
"आणि मुलगा झाला, तर मी त्याला तुझ्यासारखं स्वप्नवत, धीट आणि अंतर्बंध असलेलं घडवणार."
मुलगी झाली. नाव ठेवलं – आरस.
आरव आणि सायलीच्या प्रेमाचा, संघर्षाचा, नात्याच्या उत्कटतेचा आणि त्यागाचा एक सुंदर आरसा.
ती मोठी होताना, तिच्या गॅलरीच्या भिंतीवर फोटो नव्हते —
ते होते क्षणांचे कवडसे :
संध्याकाळी सायली तिच्या केसांत फुलं खोवत होती,
आरव तिच्यासोबत पावसात भिजून छायाचित्र टिपत होता,
आणि आरस चिमुकल्या बोटांनी दोघांच्यात सामावलेली असायची.
ते होते क्षणांचे कवडसे :
संध्याकाळी सायली तिच्या केसांत फुलं खोवत होती,
आरव तिच्यासोबत पावसात भिजून छायाचित्र टिपत होता,
आणि आरस चिमुकल्या बोटांनी दोघांच्यात सामावलेली असायची.
समाप्त:
ही कथा आहे —
नात्याच्या अंतरंगातले विरह ओलांडून उभं राहिलेल्या प्रेमाची.
घराच्या चौकटीच्या पलिकडूनही टिकलेल्या विश्वासाची.
आणि दोन आत्म्यांनी स्वतःच्या स्वप्नांना जपून, एकत्र आयुष्य घडवण्याची.
नात्याच्या अंतरंगातले विरह ओलांडून उभं राहिलेल्या प्रेमाची.
घराच्या चौकटीच्या पलिकडूनही टिकलेल्या विश्वासाची.
आणि दोन आत्म्यांनी स्वतःच्या स्वप्नांना जपून, एकत्र आयुष्य घडवण्याची.
सायलीनं शेवटी लिहिलं तिच्या मासिकाच्या शेवटच्या पानावर
"कधी कधी प्रेम हे नातं नसतं… ते दिशा असते.
जिच्यामध्ये एकाने उभं राहायचं असतं आणि दुसऱ्याने चालत राहायचं असतं –
आणि जेव्हा दोघं चालतात, तेव्हा ‘तुझ्यातलं माझं आभाळ’ उगम पावतो."
जिच्यामध्ये एकाने उभं राहायचं असतं आणि दुसऱ्याने चालत राहायचं असतं –
आणि जेव्हा दोघं चालतात, तेव्हा ‘तुझ्यातलं माझं आभाळ’ उगम पावतो."