भाग दोन त्या वळणावर

प्राजक्ता घरी पोहोचली तेव्हा आई दारातच उभी होती.' कुठे होती प्राजु इतका वेळ? आणि चेहरा का असा उतरलाय? काही झाले कां?”
डोळ्यातलं पाणी लपवत ,काही नाही म्हणत प्राजक्ता आपल्या खोलीत गेली. दार लावून धडधडत्या हृदयाने तिने चिठ्ठी उघडून पाहिली "सॉरी मला विसर माझ्यासाठी थांबू नको".
बस्-- एवढाच मजकूर होता, खाली प्रशांत अशी सही. तिने परत फोन लावून पाहिला पण फोन ऑफ होता.
प्राजक्ताचे डोळे परत परत त्या मजकुरा वरन फिरत होते पण त्यातला आशय समजूनही कळत नव्हता.
काहीही कारण न देता सहजपणे तोडून टाकलं, प्रशांतने! अचानक मोठा घाव घातला आणि प्राजक्ता मुळासकट कोलमडली. ती हमसून हमसून रडू लागली.