भाग २ —
पण त्या रात्री आशुतोष उशिरा परतला.
“गरिमा, ओव्हरटाइम केला आज. काम खूप होतं.”
त्याच्या थकलेल्या चेहऱ्याकडे पाहून तिनं आपली वेदना गिळली.
“आता बोलणं होणार नाही,” ती मनात म्हणाली.
“गरिमा, ओव्हरटाइम केला आज. काम खूप होतं.”
त्याच्या थकलेल्या चेहऱ्याकडे पाहून तिनं आपली वेदना गिळली.
“आता बोलणं होणार नाही,” ती मनात म्हणाली.
दुसऱ्या दिवशी ती दिवसभर अस्वस्थ होती.
सासूबाई निशाच्या घरी गेल्या होत्या. घरात एकटेपण.
गरिमा स्वतःशीच बोलत राहिली —
“काय करू? बोलू का त्याच्याशी? फोन करू का दफ्तरात?”
सासूबाई निशाच्या घरी गेल्या होत्या. घरात एकटेपण.
गरिमा स्वतःशीच बोलत राहिली —
“काय करू? बोलू का त्याच्याशी? फोन करू का दफ्तरात?”
इतक्यात दाराची बेल वाजली.
ती धावत गेली — दरवाज्यावर आशुतोष होता.
ती धावत गेली — दरवाज्यावर आशुतोष होता.
आशुतोष: “गरिमा, आई दफ्तरात आली होती आज. दोन हजार रुपये दिले — आपल्या निक्कीच्या लग्नाच्या तिकिटांसाठी! मी रिजर्वेशन केलंय.”
गरिमा (आश्चर्याने): “तूही येणार आहेस?”
आशुतोष: “हो, नक्की. भाचीचं लग्न आहे, मी कसा नाही जाणार ?”
गरिमा (आश्चर्याने): “तूही येणार आहेस?”
आशुतोष: “हो, नक्की. भाचीचं लग्न आहे, मी कसा नाही जाणार ?”
ती काही बोलली नाही. चेहरा निस्तेज होता.
आशुतोष: “काय झालं गरिमा? खुश नाहीस का?”
गरिमा (हळू आवाजात): “निक्कीला काय देणार आहोत?”
आशुतोष: “अगं, अंगठी घेतलीय आईनं तिच्यासाठी.”
गरिमा: “काय?”
आशुतोष: “हो! आईनं घरच्या खर्चातून पैसे वाचवलेत. निशाच्या बँकेत तिचं स्वतंत्र खाते उघडलं होतं. तिथं ती दर महिन्याला थोडं थोडं जमा करायची. आज वीस हजार काढले — पंधरा हजार अंगठीसाठी, दोन हजार तिकीटासाठी आणि उरलेले आपल्या प्रवासासाठी.”
गरिमा (हळू आवाजात): “निक्कीला काय देणार आहोत?”
आशुतोष: “अगं, अंगठी घेतलीय आईनं तिच्यासाठी.”
गरिमा: “काय?”
आशुतोष: “हो! आईनं घरच्या खर्चातून पैसे वाचवलेत. निशाच्या बँकेत तिचं स्वतंत्र खाते उघडलं होतं. तिथं ती दर महिन्याला थोडं थोडं जमा करायची. आज वीस हजार काढले — पंधरा हजार अंगठीसाठी, दोन हजार तिकीटासाठी आणि उरलेले आपल्या प्रवासासाठी.”
गरिमा स्तब्ध झाली. तिच्या डोळ्यांत अश्रू तरळले.
ज्या आईला ती संशयी नजरेनं पाहत होती, तीच इतक्या निःस्वार्थपणे सगळ्यांचा विचार करत होती.
ज्या आईला ती संशयी नजरेनं पाहत होती, तीच इतक्या निःस्वार्थपणे सगळ्यांचा विचार करत होती.
गरिमा (थरथरत): “जर त्यांनी आधी सांगितलं असतं तर… मी किती गैरसमज केला.”
आशुतोष (हसून): “आई म्हणत होती — सांगितलं असतं तर तुमचं मन मोडलं असतं. आणि आपल्यात उगीच खर्चाची हव्यास वाढली असती.”
आशुतोष (हसून): “आई म्हणत होती — सांगितलं असतं तर तुमचं मन मोडलं असतं. आणि आपल्यात उगीच खर्चाची हव्यास वाढली असती.”
गरिमेचं मन विरघळलं. तिनं स्वतःला दोष दिला —
“डोळ्यांनी पाहिलेलंही कधी कधी चुकीचं ठरतं.”
त्या रात्री ती सासूबाईंच्या खोलीत गेली. त्यांच्या पायाशी हात ठेवून म्हणाली —
“डोळ्यांनी पाहिलेलंही कधी कधी चुकीचं ठरतं.”
त्या रात्री ती सासूबाईंच्या खोलीत गेली. त्यांच्या पायाशी हात ठेवून म्हणाली —
गरिमा: “आई, मला माफ करा. मी तुम्हाला चुकीचं समजलं.”
सासूबाई (हसत, तिचं डोकं कुरवाळत): “अगं वेडी, आईचं मन समजायला वेळ लागतो. पण एकदा समजलं की आयुष्यभर गोंधळ राहत नाही.”
सासूबाई (हसत, तिचं डोकं कुरवाळत): “अगं वेडी, आईचं मन समजायला वेळ लागतो. पण एकदा समजलं की आयुष्यभर गोंधळ राहत नाही.”
त्या शब्दांतून एक गोड ऊब पसरली — जणू घरातली सारी कटुता विरघळून गेली होती.
गरिमेच्या मनात हलकं हलकं समाधान होतं —
त्या दिवशी तिला समजलं — त्यागाचं खरं सौंदर्य शांततेत दडलं असतं.
त्या दिवशी तिला समजलं — त्यागाचं खरं सौंदर्य शांततेत दडलं असतं.
समाप्त.
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा