त्यालाही संसार आहे की

"आई, तू अनाथ आश्रमातली मुलगी सून म्हणून या घरात आणलीस. पण उद्या तिच शिरजोर होईल बघ तू. तिला आई - वडील नाहीत की कोणी नातेवाईक, मित्रमंडळी नाहीत. मागे - पुढे कोणीही नाही आणि उद्या तिचा कोणीतरी नातेवाईक मध्येच कुठून तरी उगवला तर मग बोलायलाच नको. काय करणार आहोत आपण?" उत्तरा तणतण करत म्हणाली.
"उगीच काहीतरी बोलू नको. तसं काहीही होणार नाही. सगळी माहिती काढून मगच लग्न केलं ना आपण? आणि प्रिया तशी मुलगी वाटत नाही. भलत्याच शंका मनात आणू नको अन् माझ्या मनात नसतं काहीतरी भरवू नको बाई." मीना काकू आपल्या लेकीला ओरडू लागल्या.
"मला बोलण्यापेक्षा जरा डोळे उघडे ठेवून मुलगी निवडली असती तर बरं झालं असतं. खरंतर ही मुलगी मला अजिबात आवडली नव्हती. पण आमच्या भावापुढे आमचं काही चालतं का? चार दिवस माहेरी पाठवावी म्हंटल तरी तिला जाता यायचं नाही. कोणत्याही कार्यक्रमाला तिचे पाहुणे बोलवावे तर बोलवणार कोणाला? आणि ही सगळी इस्टेट आयाती तिच्या हातात गेली म्हणायची. आणखी एखादं चांगलं स्थळ बघून दादाचं लग्न केलं असतं, तर फार बरं झालं असतं. निदान तिला माहेर असतं, जवळची माणसं असती."
"तू आता या घरात लुडबुड करू नकोस. आधी सासरच्या मंडळींना सांभाळ, त्यांना जीव लाव. काही गोष्टी त्यांच्या कलाने घेतल्यास तर फार बरं होईल उत्तरा. हेही लक्षात ठेव, तुझ्या सासरची इस्टेट तुलाही आयती मिळाली आहे. फार मोठे कष्ट घेतले नाहीस तू त्यासाठी.इथे आम्ही काय करायचं, काय नाही हे तर मुळीच सांगू नकोस. याचा अर्थ असा नाही की तुझं माहेर दुरावलं. निदान आता तरी सासरी सर्वांना धरून राहा. माझ्या मनाला घोर लावू नको." मीना काकू शेवटचं वाक्य शांतपणे बोलल्या.
नुकत्याच स्वयंपाक घरात येत असलेल्या प्रियाच्या कानावर हे माय- लेकींच बोलणं पडलं आणि तिला आपले अश्रू अनावर झाले. 'लग्नात नणंद म्हणून मिरवणाऱ्या याचं का ताई? किती उत्साहाने वहिनी म्हणून आपल्या मागे -पुढे करत होत्या! त्यांच्या मनात असं काही असेल असं वाटलंही नव्हतं.' प्रिया भिंतीला टेकून, डोळे मिटून काही क्षण तशीच उभी राहिली. बांगड्यांचा आवाज ऐकून तिची चाहूल लागताच मीना काकू स्वयंपाक घरातून बाहेर डोकावल्या. तोपर्यंत प्रिया आपल्या खोलीत निघून गेली होती.