उद्याच्या दिशेने भाग - ४ (अंतिम भाग)
बघता बघता चार वर्षं उलटली. दोघी आता तरुण, परिपक्व आणि त्यांच्या-त्यांच्या आयुष्यांत स्थिर झाल्या.
सायली आता ग्रामीण मुलींसाठी स्वतःची NGO चालवत होती, “उद्याची मी” इथे ती गरीब घरातील मुलींना शिक्षण, स्किल ट्रेनिंग, आणि स्वतःच्या पायावर उभं राहण्याचे धडे देत होती.
अन्वीने नवीन शहरात डेटा सायन्सचा कोर्स केला आणि मोठ्या कंपनीत नोकरी मिळवली. तिच्या मेहनतीमुळे तिला लवकरच प्रमोशनही मिळालं.
दोघींचे बोलणे, व्हिडिओ कॉल्स चालूच होते. एक दिवस अन्वीने अचानक म्हटलं, “मी परत येतेय! कायमची आणि आता परत कधी शहरात जाणार नाही”
सायली आनंदाने थरथरली, “काय म्हणालीस तू?”
“हो! तुझ्या NGO मध्ये टेक डेव्हलपमेंट, डेटा मॅनेजमेंटसाठी मी काम करणार आहे. आपण दोघी मिळून हजारो मुलींचं आयुष्य बदलणार.”
त्या दिवसापासून दोघी पुन्हा एकत्र आल्या. त्यांनी मिळून कार्यक्रम, प्रशिक्षण, मोफत शिक्षण प्रकल्प सुरू केले. ग्रामीण भागातील मुली त्यांना “ताई” म्हणून हाक मारू लागल्या. त्या दोघींचे गावभर कौतुक होऊ लागले.
एक मोठ्या पुरस्कार सोहळ्यात, सायलीला समाजसेवेसाठी “यंग इन्स्पिरेशन अवॉर्ड” मिळाला.
पुरस्कार घेताना तिने मंचावरून म्हटलं,
पुरस्कार घेताना तिने मंचावरून म्हटलं,
“जर आज मी इथे उभी आहे, तर त्याचं श्रेय दोन गोष्टींना जातं, संघर्ष… आणि माझी मैत्रीण अन्वी.”
अन्वी स्टेजखाली उभी होती. तिच्या डोळ्यात आनंदाश्रू होते. समारंभानंतर दोघी बाहेर आल्या. आकाशात शांतपणे तारे चमकत होते.
सायली म्हणाली, “आपण किती दूर आलो ना अन्वी… मी कधी स्वप्न पाहिलं नव्हतं एवढं मोठं होईल.”
अन्वी हसली, “कारण आपण एकमेकींसोबत होतो. मैत्री हीच आपली सर्वात मोठी शक्ती आहे आणि आजपर्यंत आपण जसं एकत्र होतो तसंच आपण शेवटपर्यंत एकत्र राहू.”
त्या रात्री दोघी पायऱ्यांवर बसल्या. त्यांच्या समोर नव्या मुलींच्या फाईल्स होत्या, नव्या योजनांची सूची होती… आणि मनात एक ठाम निर्णय होता,
“उद्याची मुलगी आजपेक्षा मजबूत करायची आणि तिचा आत्मविश्वास वाढवायचा.”
आणि अशा रीतीने सयाली आणि अन्वी, दोन मैत्रिणी, दोन संघर्ष, एक स्वप्न, यांनी हजारो मुलींच्या आयुष्याला नवा उजेड दिल आणि त्या मुलींसाठी वेगवेगळ्या नोकरीच्या संधी उपलब्ध करून दिल्या. त्या दोघींनी एकमेकींची साथ कधीही सोडली नाही.
हीच त्यांच्या मैत्रीची खरी प्रेरणादायक कहाणी.
समाप्त