आज कॉलेज मध्ये आल्यापासून खुशी टेन्शनमध्येच होती. नचिकेतचे बाबा ट्रस्टी आहेत म्हणजे त्यांनी जर नचिकेतचं ऐकलं आणि मला आणि विवेकलाच जर कॉलेजमधून काढून टाकलं तर... या विचारानेच तिचं सकाळपासून लेक्चरला लक्ष नव्हतं. आता तिचं तिसरं लेक्चर चालू होतं. लेक्चर चालू असताना क्लासच्या दाराकडून आवाज आला. बाहेर peon मेनन सरांची आत येण्यासाठी परवानगी मागत होता. सरांनी त्याला आत येण्याची परवानगी दिली. तसा peon आत आला.

Peon: सर, वो नाडकर्णी मॅम ने खुशी देशमुख को बुलाया है...

मेनन सर: (खुशीला उद्देशून) खुशी देशमुख... यहा आओ.

खुशी सरांचा आवाज ऐकून खडबडून जागेवरून उठून सरांच्या दिशेने आली.

सर: नाडकर्णी मॅम ने तुम्हे बुलाया है... (तिचा घाबरलेला चेहरा बघून) और डरने की जरुरत नहीं है.

खुशीने मानेनेच हो म्हटलं आणि ती peon बरोबर क्लासमधून बाहेर पडली. बाहेर आधीच विवेक त्यांची वाट पाहत होता. दोघेही आता peon च्या मागे चालू लागले.

विवेक: (हळूच) टेंशन नको घेऊस... सगळं काही ठीक होईल.

खुशी: हं

दोघेही peon च्या मागोमाग नाडकर्णी मॅमच्या केबिनपाशी आले. Peon बाहेरच थांबला आणि त्याने त्या दोघांना आत जायला सांगितलं. खुशीने पुन्हा एकदा विवेककडे पाहिलं. ती कमालीची अस्वस्थ झाली होती. विवेकने तिला डोळयांनीच घाबरु नकोस असं आश्वासन दिलं.

दोघेही: May I come in Ma'am...?

नाडकर्णी: येस येस कम इन...

दोघांनी आत येऊन एकवार सगळीकडे पाहिलं. नचिकेत एका कोपऱ्यात मान खाली घालून उभा होता. त्या दोघांच्या वर्गातील काही शिक्षक आणि कॉलेजचे ट्रस्टी ही तिथे होते. मॅमच्या समोरच्या खुर्चीत एक व्यक्ती पाठमोरी बसलेली दिसत होती. खुशीच्या मनात विचार आला, हेच नचिकेतचे बाबा तर नाहीत ना...? 

नाडकर्णी: (खुशी तिच्या विचारात असताना) पालंडे सर, ही खुशी... (मॅम ने हाताने खुशीकडे इशारा केला) 

मि. पालंडे यांनी मागे वळून पाहिलं.

नाडकर्णी: आणि हा विवेक (विवेककडे इशारा करत मॅम म्हणाल्या)

मि पालंडे खुर्चीतून उठले आणि दोघांच्या दिशेने आले. खुशीच्या तर पोटात भीतीने गोळा आला होता.

मि पालंडे: (विवेकच्या पाठीवर थोपटत) माझा मुलगा जसा वागला त्यानंतर तू जसा वागलास ते योग्यच होतं.

विवेक: सर, मला समजत आहे माझं पण काहीसं चुकलंच, मी खरंतर आमच्या शिक्षकांना सांगायला हवं होतं.

मि पालंडे: नाही तू जे केलं ते योग्यच होतं. (नंतर खुशीकडे पाहून) खुशी, तू पण मॅम ना जे न घाबरता सांगितलं त्याबद्दल खरंच तुझं कौतुक करायला हवं. यापुढे माझा मुलगा सॉरी... (वाक्य सुधारत) नचिकेत पालंडे यापुढे असं काहीही करणार नाही. तसा तो लेखी माफीनामा देणार आहे पण त्याने यापुढे कॉलेजमध्ये रहायचं की नाही हा निर्णय सर्वस्वी कॉलेजच्या कमिटीचा राहील. असं म्हणत ते पुन्हा त्यांच्या जागेवर येऊन बसले.

नचिकेत: (खाली मान घालून नाडकर्णी मॅमकडे माफी मागत असलेलं पत्र देत) मॅम मी खूप चुकलो. यापुढे मी असं वागणार नाही.

नाडकर्णी: माफी फक्त आमची मागून उपयोग नाही. ज्यांच्याशी तू चुकीचा वागलास त्यांची माफी माग.

नचिकेत: (विवेक आणि खुशीला) माझं खूप चुकलं. यापुढे माझ्यामुळे तुला किंवा इतर कोणत्याही मुलीला काहीही त्रास होणार नाही.

नाडकर्णी: (नचिकेतला) कमिटीची सकाळी जी मिटींग झाली त्यानंतर आम्ही तुझ्या बाबतीत निर्णय घेतला आहे.

मॅम काय बोलत आहेत याकडे सगळयांचे कान टवकारले गेले होते.

नाडकर्णी: तर कमिटीने हा निर्णय घेतला आहे की, यापुढे तुला या कॉलेजमधून शिकता येणार नाही. तुझं नाव कॉलेजमधून काढायचं ठरवलं आहे. खुशीनंतर कित्येक मुलींनी तुझी तक्रार केली आहे आणि म्हणूनच आम्ही हा निर्णय घ्यायचा ठरवलं आहे.

मॅमचं बोलणं ऐकून नचिकेत रडकुंडीला आला होता. खुशी आणि विवेकला ही हा निर्णय ऐकून नचिकेतसाठी वाईट वाटलं.

नचिकेत: मॅम, प्लीज मला एक संधी द्या. मी पुन्हा असं नाही वागणार...

नाडकर्णी मॅम काही बोलत नाहीत हे पाहून नचिकेत त्याच्या बाबांकडे वळला.

नचिकेत: बाबा प्लीज, तुम्ही तरी मॅमना सांगा ना...

मि पालंडे: एक ट्रस्टी म्हणून मला त्यांचा निर्णय मान्य आहे.

नचिकेत आता ओक्साबोक्शी रडू लागला. खुशी आणि विवेकला आता राहवेना. 

खुशी: मॅम, प्लीज त्याला एक संधी द्या...

विवेक: हो मॅम, मान्य आहे तो खूप चुकीचा वागला आजपर्यंत... पण त्याला एक संधी द्यायला हवी ना... तुम्हीच आम्हाला म्हणतात ना की, ज्याला खरंच त्याच्या चुकीची जाणीव होते त्याला सुधारण्याची एक संधी द्यावी. मग ती संधी नचिकेतला ही मिळायला हवी ना..?

नाडकर्णी मॅमना त्यांचं म्हणणं पटत होतं पण नचिकेतच्या आलेल्या कंपलेट्स नंतर त्यांना तो नक्की सुधारेल का याची शंकाच वाटत होती. नाडकर्णी मॅम नी खुशी, विवेक आणि नचिकेत यांना केबिनच्या बाहेर थांबायला सांगून त्या इतर शिक्षक आणि ट्रस्टी यांच्या बरोबर यावर चर्चा करु लागल्या.

बाहेर नचिकेत एका कोपऱ्यात अजूनही रडतच होता. खुशी आणि विवेक त्याच्या बरोबर बोलावं की नाही हाच विचार करत दुसऱ्या बाजूला उभे होते. काही वेळानंतर मॅमनी त्या तिघांना केबिन मध्ये बोलावून घेतलं. तिघेही आत एका कोपऱ्यात उभे राहिले.

नाडकर्णी: नचिकेत, कमिटीने असा निर्णय घेतला आहे की, तुला एक महिन्याची संधी द्यायची आणि या एका महिन्यात तुझ्या वागण्यात आम्हाला बदल जाणवला तर तू या कॉलेज मध्ये राहशील. नाहीतर तुझं नाव या कॉलेज मधून काढण्यात येईल.

नचिकेत: (डोळे पुसत) थँक यू मॅम... यापुढे माझ्यामुळे नक्कीच कोणाला त्रास होणार नाही.

नाडकर्णी: तसं झालं तर हे तुझ्यासाठीच चांगलं आहे. आशा आहे की, आम्हाला आमच्या बदललेल्या निर्णयावर पश्चाताप करायला तू लावणार नक्कीच नाही.

नचिकेत: (मान खाली घालून) हो मॅम.

नाडकर्णी: तुम्ही तिघेही आता तुमच्या तुमच्या क्लास मध्ये जाऊ शकता.

तिघे: येस मॅम..

नचिकेतने एकवार आपल्या वडिलांकडे पाहिलं. पण त्यांनी त्याच्याकडे दुर्लक्ष केलं. तसा नचिकेत खाली मान घालून तिथून बाहेर पडला. त्याच्या पाठोपाठ विवेक आणि खुशी ही केबिन मधून बाहेर पडले.

***