दुसऱ्या वर्षाला शिकत असलेली प्रेरणा तिची बेस्ट फ्रेंड अनू बरोबर कॉलेजमधून नेहमी प्रमाणे थेट घरी आली. गरमीचे दिवस असल्याने पंखा सुरु करून ती सोफ्यावर निवांत बसली होती. तेवढ्यात घरचा फोन खणखणू लागला. ती उठून फोन उचलणार तेवढ्यात मिसेस प्रधान किचनमधून आल्या आणि त्यांनी वाजणारा फोन उचलला.

मिसेस प्रधान: हॅलो, हां बोलतेय....

पलीकडून फोन करणाऱ्या व्यक्तीने काही सांगितलं.

मिसेस प्रधान: काय... म्हणत भोवळ येऊन खाली पडल्या.

प्रेरणा: (मिसेस प्रधान यांना आधार देत) आई आई, तू ठीक आहेस ना... म्हणत तिने आईच्या डोळ्यांवर पाण्याचे थेंब शिंपडले.

मिसेस प्रधान: (शुद्धीवर येत) प्रेरणा, तुझे बाबा...

प्रेरणा: आई, बाबांचं काय...? 

मिसेस प्रधान: आपल्याला हॉस्पिटलमध्ये गेलं पाहिजे... तुझ्या बाबांचं accident झालं आहे...

प्रेरणा: काय....? आई, तू घरी थांब, मी जाऊन येते हॉस्पिटलमध्ये...!!

मिसेस प्रधान: नको नको, घरात थांबून मला चैन नाही पडणार... मी पण येते.. असं म्हणून दोघी तिथून हॉस्पिटलमध्ये यायला निघाल्या. हॉस्पिटलमध्ये आल्यावर त्यांनी पाहिलं, मि प्रधान यांना खूपच मार लागला होता. दोन्ही पायांना fracture होतं. डोक्याला ही पट्टी करण्यात आली होती. अजूनही ते बेशुद्ध अवस्थेत होते. त्यांना असं पाहून प्रेरणाच्या आईचा धीरच कोसळला. प्रेरणाने तिला सावरलं. दोघीही तिथेच थांबल्या. बऱ्याच वेळानंतर ते शुद्धीवर आले तसं प्रेरणाने तात्काळ डॉ ना बोलावून आणलं. मि प्रधान बायको आणि मुलीला आलेलं पाहून उठायचा प्रयत्न करत होते पण त्यांना उठायला जमेना. डॉ नी त्यांना तसंच पडून राहायला सांगितलं. जवळ जवळ एक महिन्यानंतर त्यांना डिस्चार्ज देण्यात आला आणि ते घरी आले. अजून दीड महिना घरीच आराम करायला डॉ ने सांगितलं असल्याने ते घरीच होते. कंपनीला त्यांच्या नियमानुसार त्यांना नोकरीवर ही ठेवणं शक्य नसल्याने त्यांना नोकरीवरुन राजीनामा द्यावा लागला होता. आता त्यांना मुलांच्या शिक्षणाची खंत होती. विवेक तर नुकताच बारावीत गेला होता. प्रेरणाला ही पुढे शिकायचं होतं. आपण सगळं कसं निभावून घेऊ याचीच त्यांना सतत काळजी लागून होती. दीड महिना पूर्ण झाल्यावर त्यांनी नोकरी शोधायला सुरवात केली. अपेक्षेप्रमाणे नोकरी मिळाली नसली तरी मुलांच्या भविष्याचा विचार करून त्यांनी ती नोकरी पत्करली. हळूहळू प्रधान कुटुंबाची गाडी रुळावर येऊ लागली होती. प्रेरणा, विवेक दोन्ही मुलांनी आपल्या वडिलांना मदत करण्यासाठी मनाशीच काहीतरी निर्णय घेतला होता. काही महिन्यांनी प्रेरणाचं graduation आणि विवेकची बारावी पूर्ण झाली. दोघेही चांगल्या मार्काने पास झाले. विवेकने त्याच्याच कॉलेजमध्ये पुढचं शिक्षण पूर्ण करायचं ठरवलं असल्याने ऍडमिशनचं काम त्याच लगेच होउन गेलं. आज प्रेरणाने तिच्या वडिलांशी तिने ठरवलेला निर्णय सांगायचं ठरवलं होतं. जसे तिचे बाबा ऑफिस मधून घरी आले आणि फ्रेश झाले ती त्यांच्या बाजूला येऊन बसली.

मि प्रधान: बोल बेटा, आता पुढचं ऍडमिशन कधी घ्यायचं ठरवलं आहेस...?

प्रेरणा: बाबा, मी काय म्हणते, मी पुढे शिकेन साईड बाय साईड... मला सध्या नोकरी करायची आहे आणि तुम्हाला मदत करायची आहे आणि बाबा तुम्हीही तयार नाही म्हणालात ना तरी मी ऐकणार नाही आहे तुमचं...

मि प्रधान: (प्रेरणाच्या डोक्यावरुन हात फिरवून) कळलंच नाही आमची लेक कधी इतकी मोठी झाली ते...

प्रेरणा: बाबा, मी उद्यापासूनच जॉब शोधायला सुरवात करणार आहे. आज माझा cv पण बनवला.

तोच मागून विवेकने येऊन तिची वेणी ओढली.. आणि तो पळून गेला.

प्रेरणा: विवेक, आता तू गेलास माझ्या हातून... म्हणत ती त्याच्या मागे धावत गेली. बाबा त्या दोघांना असं वागताना पाहून मनापासून हसू लागले.

***