मयूरचा होकार आल्यापासून त्याची आई खूप आनंदात होती. आता रविवारी मुलीकडचे येणार होते, म्हणून मयूरच्या आईला काय करू नि काय नको असे झाले होते. तिने घराची स्वच्छता करण्यास सुरुवात केली, सगळ्या वस्तू टापटीप जागच्या जागी ठेवल्या. घर अगदी स्वच्छ केलं. आता ती पाहुण्यांच्या स्वागतासाठी सज्ज झाली होती.
अखेर रविवारचा दिवस उजाडला. सकाळपासूनच मयूरच्या आईची गडबड चालू होती. अंगण, सडा, रांगोळी तसेच स्वयंपाकाची तयारी, सगळी आवराआवर यातच तिची सकाळ निघून गेली. पाहुणे दुपारी येणार होते, म्हणून लवकरच जेवणं आटोपून घेतले. सगळे आवरून ती शांत बसली, इतक्यात पाहुणे मंडळी आले. मयूरच्या आईने त्यांना हातपाय धुण्यासाठी पाणी दिले. ती सगळी मंडळी हातपाय धुऊन आत येऊन बसले.
थोडा वेळ गप्पा मारून झाल्यावर मयूरच्या आईने कांदेपोहे बनवून दिले. कांदेपोह्यांचा कार्यक्रम खूप छान पद्धतीने पार पडला. मयूरने अजूनही प्रणालीला पाहिले नव्हते. तो सगळ्या पाहुण्यांना चहा पोहे देत होता, पण त्याने प्रणालीकडे पाहिले देखील नव्हते. तो त्याच्याच तंद्रीत होता. बराच वेळ झाल्यावर त्याच्या आईने त्याला आत बोलावून घेतले.
"मयूर, तुला मुलगी पसंत आहे ना?" मयूरची आई
"आई, मी अजून मुलीला पाहिलेच नाही." मयूर
"काय रे बाबा तू? असा कसा रे? कसे होणार काय माहित?" मयूरची आई
"अगं आई, तिथे दोन मुली आहेत. मी जर बघायला आलेल्या मुलीला सोडून त्या दुसऱ्या मुलीकडे पाहिलो तर गोंधळ होईल ना? म्हणून मी कुणाकडेच पाहिलो नाही." मयूर शांतपणे म्हणाला.
"अरे देवा, आता काय म्हणू तुला? अरे, ती साडी नेसलेली प्रणाली आहे. मुलगी घरी येणार म्हटल्यावर साडी नेसूनच येणार ना?" मयूरची आई
"ठिक आहे. मग मला तिच्याशी थोडं बोलायचं आहे." मयूरचे हे बोलणे ऐकून मयूरच्या आईला धडकीच भरली. आता हा तिला काहीबाही बोलून हे लग्न मोडेल का? अशी शंका तिच्या मनात येऊ लागली, म्हणून सुरूवातीला तिने नकार दिला पण मुलाच्या आग्रहाखातर तिला ते मान्य करावे लागले. तिने प्रणाली आणि मयूरला टेरेसवर जाण्यास सांगितले.
मयूर आणि प्रणाली टेरेसवर गेले. तिथे बराच वेळ दोघेही शांत होते. मयूरला कोठून सुरूवात करायचे? हे समजेना म्हणून तो शांत होता. शेवटी त्याने बोलण्यास सुरूवात केली.
"कुठून सुरुवात करू? तेच कळेना." मयूर हसतच म्हणाला.
"डायरेक्ट जे विचारायचे आहे ते विचारा म्हणजे गोंधळ होणार नाही." प्रणाली
"मी एक शेतकरी आहे आणि मी शिकलेलो असलो तरी शेतीच करणार आहे." मयूर इतके बोलून शांत झाला.
"हो. मला माहित आहे." प्रणाली
"मग तुला शेतकरी नवरा चालेल?" मयूर
"हो. माझी तशी कोणतीच अपेक्षा नाही." प्रणाली
"ठिक आहे. चल." असे म्हणून मयूर खाली येऊ लागला.
"झालं. इतकंच विचारायचं होतं." प्रणाली
"हो." मयूर
"मग हा प्रश्न सर्वांसमोर विचारला असता तरी चालले असते." प्रणाली
"तू घाबरून किंवा दबकून बोलली असतीस, म्हणून तिथे विचारलं नाही." मयूरच्या या उत्तराने प्रणाली त्याच्याकडेच पाहत होती. मयूर मात्र लगेच खाली गेला. मयूरने खाली येऊन आईला लगेच होकार कळवला. मयूरचा होकार आल्यावर त्याच्या आईला खूप आनंद झाला. लगेच त्याच्या आईने ही आनंदाची बातमी सर्वांना सांगितली आणि लगेच मयूर आणि प्रणालीच्या लग्नाची सुपारी फुटली.
भटजींना बोलावून लग्नाची तारीख ठरवण्यात आली आणि आता लग्नाची तयारी सुरू झाली. एकुलत्या एका मुलाचे लग्न ठरल्यापासून मयूरच्या आईला काय करू नि काय नको? असे झाले होते. मुलाच्या लग्नात कोणतीच कसूर तिला सोडायची नव्हती यासाठी ती धडपडत होती. लग्न लवकरात लवकर व्हावे अशी तिची इच्छा असल्याने जास्त न लांबवता अगदी जवळची तारीख ठरवण्यात आली होती. वेळ अगदी कमी होता आणि कामे जास्त यामुळे मयूरच्या आईला थोडे टेन्शन आले होते. पण तिने अगदी व्यवस्थित नियोजन करून तयारीला सुरवात केल्यावर कामे अगदी वेळेवर आणि पद्धतशीर होऊ लागली. हे पाहून तिचे तिलाच समाधान वाटू लागले.
अखेर लग्नाचा दिवस उजाडला. प्रणाली छान नटली होती. लाल रंगाची साडी तिच्या अंगावर खूपच खुलून दिसत होती, केसात माळलेला तो गजरा त्याचा सुगंध दरवळत होता, गळ्यात हार शोभून दिसत होता, हातातील हिरव्या बांगड्यांचा चुडा तिचे सौंदर्य खुलवत होता, कपाळावरील टिकलीने तर तिचा चेहरा उजळून दिसत होता. प्रणालीचे सौंदर्य खूपच खुलून दिसत होते. आधीच दिसायला सुंदर असलेली प्रणाली या वधूच्या पोशाखात खूपच सुंदर दिसत होती. नटलेल्या प्रणालीकडे तिचे आईवडील पाहतच उभे होते. इवलीशी लेक आता सासरी जाणार म्हणून त्यांच्या मनात दुःख दाटून आले होते. पण मुलीसमोर ते हसतमुख होते.
इकडे मयूर देखील छान गुलाबी रंगाची शेरवानी घालून तयार झाला होता. डोक्यावर फेटा, गळ्यात सोन्याची चेन आणि हातात सोन्याचा कडा घालून तो छान नटला होता. तो सुध्दा एखाद्या हिरोपेक्षा काही कमी नव्हता. सगळे लग्नमंडपात पोहोचले होते. फक्त नवरा मुलगा आणि नवरी मुलगी सोडून सगळे आपापल्या जागेवर बसले होते. भटजींनी सांगितल्यावर दोघेही लग्नमंडपात आले. अगदी दृष्ट लागावा असा जोडा होता. दोघेही स्टेजवर जाऊन उभे राहिले. पाटावर उभा राहिल्यावर भटजींनी आंतरपाट धरला आणि मंगलाष्टका सुरू झाल्या. एक एक मंगलाष्टका सुरू होतील तसे मयूरचे मन चलबिचल होऊ लागले. आपल्या हातून काहीतरी सुटत आहे असे त्याच्या मनात विचार येऊ लागले. तो सैरभैर होऊ लागला. त्याचे चित्त नव्हते.
मीरा परत आली तर? तिने माझी मस्करी तर केली नाही ना? तिने माझी वाट पाहिली तर? मी माझ्या आयुष्यात पुढे जाण्याचा निर्णय घेतला आहे, पण ती माझ्या आठवणीत जीवन जगत राहिली तर? ती पुन्हा माझ्या आयुष्यात आली तर? बापरे! आता तर माझे लग्न होत आहे. मी मीराला खरंच विसरू शकेन का? ती मला विसरेल का? मीराच्या जागी प्रणालीला मी माझ्या आयुष्यात स्थान देऊ शकेन का? माझ्या हृदयाच्या कोपऱ्यात कुठेतरी मीरा लपून बसली आहे, ती कधीतरी माझ्या वैवाहिक आयुष्यात डोकावेल का? त्याचा काही परिणाम होईल का? अशा विचारात मयूर होता. तोच शुभमंगल सावधान हा शब्द ऐकून तो भानावर आला.
मीरा माझी भूतकाळ होती. आता माझा वर्तमानकाळ आणि भविष्यकाळ फक्त प्रणाली आहे. मी आता विवाह बंधनात अडकणार आहे, तेव्हा मीराला विसरायलाच हवं. जर आत्ता तिला विसरलो नाही तर भविष्यात जाऊन एका वेगळ्याच पेचात मी अडकून राहीन. त्यापेक्षा मीराला विसरणेच योग्य राहिल. असे मयूर द्विधा मनःस्थितीत होता. त्याच्या मनाची चलबिचलता पाहून प्रणालीला काहीच समजेना. तिने फक्त मानेनेच त्याला काय झाले? म्हणून विचारले तेव्हा त्याने मानेनेच काही नाही असे सांगितले. आंतरपाट कधीच दूर झाला होता. आता एकमेकांना हार घालायचे होते. पण मंगलाष्टका होताना मयूरचे मात्र लक्षच नव्हते.
मयूर मीराच्या आठवणीतून बाहेर निघेल का? प्रणालीने सुखी संसाराची पाहिलेली स्वप्ने तो पूर्ण करेल का? मीरा पुन्हा त्याच्या आयुष्यात येईल का? हे वाचण्यासाठी पुढील भाग नक्की वाचा..
क्रमशः
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा