वाड्यात येऊन जा.. भाग १३

"सुहागरात है.. घुंगट उठा रहाँ हूँ मैं.." संकेत भसाड्या आवाजात गात होता. त्याच्या चुलतबहिणींनी नीताला छान सजवलं होतं. बाकीचे सगळे जेवणं होताच तिथून निघून गेले होते. मावशीसुद्धा त्यांच्या घरी गेल्या होत्या. कालचा प्रसंग आठवून नीताला धडकी भरली होती. काल संकेत तसा वागला होता, आज काय करेल? संकेतच्या बहिणींनी तिच्या हातात दुधाचा प्याला दिला आणि दोघी बाहेर निघून गेल्या. दिनकरराव आधीच रागाने बाहेर गेले होते. घरात फक्त ती आणि संकेतच होते. लटपटत्या पावलाने ती खोलीत गेली. खोली फुलांनी सजवलेली होती. हे तरी सुख असावे आपल्या नशिबात, असा विचार करत ती आत गेली. हातातला दुधाचा पेला तिने बाजूला ठेवला. संकेत दिसला नाही म्हणून ती पलंगावर बसली तोच पाठून येऊन त्याने तिला विळखा घातला. तो थोडातरी नाजूकपणा दाखवेल अशी जी तिला आशा वाटत होती ती धुळीला मिळाली. बरेच दिवस उपाशी माणूस जसा अन्नावर तुटून पडतो तसा तो तिच्यावर तुटून पडला होता. ती वेदनेने तळमळत होती पण त्याला काही पडले नव्हते. आपला कार्यभाग उरकताच तो बाजूला झाला. पेलाभर दूध पिऊन तो झोपून गेला. ती मात्र तशीच बसून राहिली उघड्या डोळ्यांनी.