वाड्यात येऊन जा.. भाग १४

दिनकरराव गेल्यावरसुद्धा ते आले नव्हते. हळूहळू सगळं व्यवस्थित होतं आहे असं वाटेपर्यंत एक दिवस संकेतचं अपघाती निधन झालं आणि वाटलं सगळंच संपलं. कितीही छळत असला तरी त्याचा तिला आधार होता. या संकटाच्या वेळेस सुद्धा तिला माहेरहून काहीच मदत मिळाली नाही. गावी परत जायचे तर कुठे जायचे, हा यक्षप्रश्न होता. कारण दिनकरराव आणि संकेतच्या स्वभावामुळे नातेवाईक लांबच रहायचे. आणि तुटलेले माहेर. तिने मग तिथेच रहायचा निर्णय घेतला. संकेतचे ऑफिसमधून पैसे मिळाले होते. ते तिने गुंतवले. शिक्षण नसल्यामुळे नोकरी करता येत नव्हती. मग तिने स्वयंपाकाची कामे घ्यायला सुरुवात केली. समरला सांभाळून ती ही कामे करत होती. आयुष्यात आलेले कडूजहर अनुभव घेत होती. एवढं सगळं चालू असताना पण ती स्वप्ने पडणे मात्र कमी झाली नव्हती. ज्या रात्री स्वप्न पडायचे त्याचा दुसरा दिवस मात्र आत्यंतिक वाईट जायचा. पण त्यालाही ती सरावत होती. कारण तिच्यासमोर समर होता. त्याच्यासाठी जगणं हेच तिचं ध्येय होतं. समरसुद्धा आईच्या कष्टांचं चीज करत होता. मन लावून अभ्यास करणे, आईला जराही त्रास होणार नाही याची काळजी घेणं तो बरोबर करायचा. हळूहळू आपल्या जीवनातला कमी झालेला रस परत येत चालला आहे हे नीताला जाणवले. समर खूप शिकला, मोठा झाला. त्याला चांगली नोकरी लागली. आता आईने फक्त आराम करावा अशी त्याची इच्छा होती. नीताचे सुद्धा तेच स्वप्न होतं. लहानपणापासून आधी वाड्यातलं भितीदायक आयुष्य, त्यानंतर संकेतचा छळ, नंतर कामाचा ताण. आयुष्य उपभोगताच आलं नव्हतं. समरचे लग्न झाले की छान फिरायला जायचं, भारत फिरायचा. इतरांना रांधून खायला घालताना स्वतःला कधीच घासभरही गरम खाता आला नव्हता. तो आता खायचा, अशी साधीशीच तिची स्वप्ने होती. म्हणूनच तिने समरसाठी स्थळ बघायला सुरुवात केली होती.