वाड्यात येऊन जा.. भाग ३६

"कसं विसरलो मी.. चल लवकर. घाई करायला पाहिजे." माधवराव खोलीबाहेर येत म्हणाले. ते झपाट्याने त्या दालनाच्या दिशेने चालू लागले. काहीच न समजल्याने नीताताई त्यांच्यापाठी धावू लागल्या. त्या दालनातून चित्रविचित्र आवाज येत होते. माधवरावांनी क्षणभर डोळे मिटले. खिशातून अंगारा बाहेर काढला. सगळ्या शक्तीनिशी त्यांनी तो दरवाजा ढकलला. समोरचं दृश्य पाहून माधवराव आणि नीता सुन्न झाले. पालवी खाली पडली होती. तिच्या हातात काही मौल्यवान गोष्ट असल्यासारखे तिने धरले होते. त्याहूनही भयानक म्हणजे एक आकृती तिच्यासमोर बसली होती. तिला आकृती म्हणणे पण चुकीचे होते. कारण त्या आकृतीचा अर्धा भाग दृश्य तर अर्धा अदृश्य होता. दरवाजाचा आवाज होताच त्या आकृतीने मागे वळून बघितले. ते बघून नीताच्या जीवाचे पाणी पाणी झाले. आपण इथे आलो नसतो तर बरं झालं असतं.. ती मनात विचार करू लागली. ती आकृती आता पालवीला सोडून नीताच्या दिशेने येऊ लागली. ते बघून माधवराव पुटपुटले, "मी अंगारा फेकताच वेळ न दवडता पालवीला इथे खेच. समजलं?" नीताने मान हलवली. ती आकृती संथपणे नीताच्या दिशेने येत होती. जणू तिला कसलीच घाई नव्हती. ती एका अंतरावर आल्यानंतर माधवरावांनी हातातला अंगारा त्या आकृतीवर टाकला. तो अंगारा पडताच ती आकृती वेदनेने किंचाळू लागली. लगेचच नीताने पुढे होऊन पालवीला बाहेर खेचले. पालवी ओठातल्या ओठात काहीतरी बडबडत होती. पण तिच्या शब्दांचा अर्थ लावण्याइतका वेळ कोणाकडेच नव्हता. पालवी बाहेर येताच माधवरावांनी खोलीच्या बाहेर गंगाजल शिंपडले. भस्माची रेख आखली आणि मगच श्वास घेतला.