वाड्यात येऊन जा.. भाग ५०

आणि त्या दिवसापासून लेखनाची तसेच दुसर्‍या बाळाची जबाबदारी राजवर्धनने स्विकारली. लगोलग बाराव्या दिवशी बाळाला पाळण्यात घालून त्याचे नाव राघव ठेवण्यात आले. भानूच्या वेळेस सईला जेवढा त्रास झाला तेवढा यावेळेस झाला नव्हता. तिच्याकडे बघून तर असं वाटत होतं.. जणू आधीच्या वेळेस राहिलेल्या सगळ्या गोष्टी ती आता पूर्ण करून घेते आहे. मुलं मोठी होत होती. दोघांच्याही अभ्यासाची जबाबदारी राजवर्धनने घेतली होती. त्याचा राघवकडे असणारा ओढा सगळ्यांना दिसत होता. त्यामुळे भानूचा आधीच रागीट स्वभाव आता मत्सरीसुद्धा होऊ लागला होता. ते बघताच चंद्रसेनला योग्य वाटत नव्हते तरीही त्याने महादेवला भानूवर लक्ष ठेवण्याची जबाबदारी दिली. भानू कधीकधी त्या दालनासमोर फिरताना आढळायचा. जणू कोणाला तरी तो साद देतो आहे. हे असं झालं की महादेव लगेचच ती गोष्ट येऊन चंद्रसेनला सांगायचा. ते ऐकलं की त्याला गोविंदभटांची आठवण यायची. त्यांना जाऊन जवळपास बारा वर्षे झाली होती. तरीही ते परतले नव्हते. ते कुठे होते ते ही माहित नव्हते. आधी दूताकरवी निरोपाची देवाणघेवाण तरी होत होती. पण गेले काही वर्ष ती ही थांबली होती. ते लवकरात लवकर उपाय घेऊन यावेत हिच प्रार्थना तो करत असायचा.