वाड्यात येऊन जा.. भाग ५१

"ज्या काही फेऱ्या घालायच्या आहेत, त्या वाड्यात घाल. पण बाहेर पाऊल ठेवायचे नाही." सई कडकपणे म्हणाली. तिचा चढलेला आवाज ऐकून भानू गप्पपणे आत गेला. त्याने बाहेर जायचा विचार मात्र सोडला नाही. सगळीकडे निजानिज झाल्यावर तो खोलीबाहेर पडला. बाहेर कोणीच नाही हे बघून तो घराच्या पाठच्या बाजूला वळला. पहारेकर्याची गस्त घालून होताच कुंपणावरून उडी मारून तो बाहेर पडला. समोर मिट्ट काळोख पसरला होता. काहीही दिसत नव्हते. तरीही तो पुढे पुढे चालत होता. अचानक त्याला सकाळी दिसलेली धुराची रेख दिसू लागली. उत्साहाने तो त्या दिशेने चालू लागला. जसजसे ते झोपडे जवळ येत होते, तिकडचं वातावरण बदलत होतं. इतका वेळ जाणवणारा रातकिड्यांचा आवाज आता ऐकू येईनासा झाला होता. त्याउलट झोपडीतून कसल्यातरी मंत्राचे उच्चारण ऐकू येत होते. भानूच्या चालण्याचा वेग वाढला. तो जणू त्या दिशेने ओढला जात होता. त्याने झोपडीच्या दरवाजात पाऊल ठेवले आणि समोर बसलेल्या व्यक्तीने भेदक नजरेने त्याच्याकडे बघितले. ती नजर जणू त्याच्या अंतरंगाचा ठाव घेत होती. भानू तिथेच थबकला.