वैखरी एक प्रेमकथा भाग -२८

प्रेमपवार संपूर्ण कहाणी वसंतला सांगतात …
वसंतला फार दुःख होतं .त्याची आई त्याच्या शिवाय जीवंत असूनही जगली नाही .आईनी सहन केलेल्या यातना वसंतला जाणवतात त्याला आईचा भूतकाळ एकूण खूप यातना होतात . वसंत ढसाढसा रडतो …
त्यावर राज देशमुख म्हणतात , "वसंत बेटा तुझे बाबासुद्धा सुखात नव्हते . त्यांना तुझ्या जन्माबाबत माहित नव्हते … त्यांनीही आजवरचं आयुष्य एकाकी काढलं…. ".
पवार काकू : " वसंत , तुला तुझ्या बाबांनी बघीतलं त्यादिवसापासनं खूप अस्वस्थ आहेत रे तुझे बाबा . त्याच्या डोळ्याला झोप नाही . तू दिसलास की त्याला वाटायचं आपलं कुणीतरी आहे . जावं गळ्यात पडावं असं व्हायचं . मलाही तसंच झालं रे बाळा तुला भेटण्यासाठीच त्यादिवशी मी ऑफीसला आले होते . प्रतिक्षाच्या आणि तुझ्या चेहर्‍यातील साम्य पाहून तुझ्या बाबांना वाटलं तू प्रतिक्षाचा मुलगा आहे पण काही पुरावा नव्हता कसं विचारणार तुला . तुझी माहिती काढली तर तू अनाथ असल्याचं कळलं .
तुझा मामा आला म्हणून आज हे कोडं सुटलं . खूप आनंदाचा दिवस आहे आज डोळे पुसा आणि चला जेवायला . लवकरच आपण प्रतिक्षाला भेटायला जावू तिसुध्दा तुझ्यावाटेकडे डोळे लावून बसली असेल ."
राज : " हो काकू . ताईच्या डोळयाला डोळा लागणार नाही वसंत जाईपर्यंत . ताईला
माहितच नाही की मी तिच्या मुलालाच नव्हे तर प्रेमदादालाही सोबत घेवून येणार आहे. तिला तर सुखद धक्काच बसेल तुम्हा दोघांना पाहून.. खूप
दुःख सहन केले ताईने … आता तिचे सुखाचे दिवस आलेत ."
प्रेम पवार :" हो , खूप यातना सहन केल्यात
प्रतिक्षानी . आता तिला त्यापेक्षा कितीतरी पट सुख दयायचे आहे. तिचा एकही क्षण दुःखात जाणार नाही याची काळजी वसंत आणि मी घेणार आहे . हो की नाही रे वसंत ?"
वसंत : " हो बाबा, आईला खूप सुखात ठेवू आपण . बाबा मी सुहितला बोलवू का त्यालाही हे सर्व माहित असावं . खूप जीवलग मित्र आहे माझा तो . त्याच्या आईबाबांनी मला अगदीच सुहित सारखं वागवलं . त्याच्या आईनी मला आईचं प्रेम दिलं . स्वरा सुहितची बहीण तिनी मला बहीणीचं प्रेम दिलं माझी आजवरची फॅमिली आहे जाधव कुटुंब ."
प्रेम पवार : " कर नं फोन सुहितला . थांबू आपण थोडं . सुहित आल्यावर जेवण करुया ."
वसंत : " थॅक्यू बाबा ."
प्रेम पवार : " आभार तर जाधव कुटुंबीयांचे मानावे तेवढे कमी आहेत . मुंबईला गेल्यावर भेटेल मी त्यांना ."