वैर भाग १
“मला खूप भूक लागलीय.. मला भाकरीचा तुकडा द्या होsss.”
एका आर्त किंकाळीने आजूबाजूचा परिसर रोज दुमदुमून जायचा. आजूबाजूच्या परिसरातील बायकांना या किंकाळीने गलबलून यायचं . पण मनात असूनही तिला कोणाला भाकरीचा तुकडा देता येत नव्हता.
आज पाच वर्ष होत आलेली. ती त्या एका खोलीतच बंदिस्त होती. रोज पोटासाठी याचना करत होती. एका तुकड्याची भीक ती रोज मागत होती.पण तिच्या घरची माणसं इतकी निर्दयी की, तिला त्या खोलीतून बाहेर काढणे सोडाच पण तिला एक भाकरी देणं ही त्यांना मान्य नव्हतं.
एखाद्या माणसाला अन्न,पाणी, निवारा या गोष्टीची आवश्यकता असते. पण, इथे तर सगळ उलट होतं.तिला निवारा होता.पण तो एक बंद खोलीचा कोंडमारा असलेला पिंजराच होता. या पिंजऱ्यात ती गेली पाच वर्ष दिवस कंठत होती. महत प्रयासाने एक एक क्षण ती सारत होती.
सुखाचे क्षण किती लवकर दुःखात लोटले जातात नाही का? एक क्षणाच्या सुखा पेक्षा आलेलं दुःख शत: पटीने अधिक असतं. त्या दुःखात माणूस इतका भरडला जातो की, त्याला जीवन जगणे मुश्कील होऊन जाते.
त्या बीचारीचा इतका काय अपराध होता.की तब्बल पाच वर्ष ती एका खोलीत बंदिस्त होती.का एका तुकड्याची भीक ती रोज मागत होती.
पोटासाठी भीक मागावी लागणं, तेही आपल्या सख्ख्या भावाकडून ज्याने कधीकाळी आपल्यावर जीवापाड माया केली होती. जरा जरी खरचटलं तरी ज्याच्या डोळ्यात पाणी यायचं.जरा हाताला भाजलं तरी गॅस बंद करून तो तिला बाजूला घेऊन जायचा.अन् आज एका खुर्चीला तिला रोज दोरखंडाने बांधताना त्याला जराही वाईट वाटलं नसेल का?
“दादा का असा वागतो आहेस तू? काय गुन्हा झाला रे..की त्या गुन्ह्याची शिक्षा तू माझा अतोनात छळ करून पूर्ण करून घेत आहेस? दादा तुझ्याच मनाने मी
आजपर्यंत जगत आले. भावाचा शब्द मी कधी मोडला नाही रे..तरीही तू तू तुझ्या लाडक्या बहिणीला का बंदिस्त केलं आहेस?”
रोज ती रडत रडत तिच्या दादावर अशा प्रश्नांची सरबत्ती करायची. तिच्या या वेदनादायी शब्दाचा त्याच्यावर काही एक परिणाम अजिबात व्हायचा नाही. उलट तिच्यावर हात उगारून तिला तो गप्प बसवायचा.अन् बंधू प्रेमाच्या हव्यासापायी ती मात्र त्याच्याकडून हवा तितका छळ सहन करायची.
कधी कधी हे असह्य व्हायचं अन् या कचाट्यातून मुक्त व्हायला ती देवाकडे मरण मागायची. अस म्हणतात देवाचं सगळीकडे बारीक लक्ष असतं मग या बिचाऱ्या माऊलीकडे तो दुर्लक्ष का करत होता.?
घराची परिस्थिती अगदी श्रीमंत वडील बिजनेसमन,आई सोशल वर्कर,एक मोठा भाऊ अमर तोही आपले शिक्षण पूर्ण करून वडिलांच्या कंपनीत नुकताच रुजू झालेला.पण त्याला कंपनीच्या कामात अजिबात इंटरेस्ट नव्हता. एक जबाबदारी आणि बाहेर काम शोधण्यापेक्षा आपल्या घरचा बिझनेस सांभाळण्याचा त्याचा विचार त्याने आपल्या आई वडिलांना सांगितला.तसे त्याचे वडीलही एकदम खुश झाले. कामापेक्षा त्याचं सोशल मीडियावर अधिक लक्ष असायचं.नव्या नव्या ओळखी करायच्या. ओळखी झालेल्या तरुणींना मस्त खाऊ पिऊ घालून फिरवायचे. त्यांच्यावर हवा तितका पैसा ओतायचा.आणि मज्जा करायची. इतकचं या मुलाला जमायचे. त्यात फुकटचा मिळणारा पैसा आई वडिलांचे असलेले दुर्लक्ष्य ह्या दोन गोष्टी त्याला नेहमीच वाईट मार्गाला जाण्यासाठी परावृत्त करत होत्या.
सतत पार्ट्या, मित्रांसोबत मज्जा मस्ती करणे, हे त्याचे नित्याचे काम होते.पण आता ऑफिस जॉईन केल्यापासून त्याच्या आवडीच्या गोष्टी त्याच्यापासून दूर होऊ लागलेल्या.त्याची एक वाईट सवय म्हणजे तो स्री लंपट होता. कोणतीही सुंदर स्री दिसली की,तिला पटवायला तो कोणत्याही थराला जायचा.
एके, दिवशी एक विवाहित स्री नवीन ऑफिस मध्ये जॉईन झाली होती.ती दिसायला सुंदर तर होतीच.मॉडर्न देखील होती. आता तीच आपल्या ऑफिस मध्ये रोज असणार म्हटल्यावर साहेब एकदम खुश झालेले.त्यात कंपनीच्या सी ई ओ चा मुलगा म्हटल्यावर समोरच्या स्त्रिया त्याच्याशी बोलण्यासाठी कारणे शोधत असायच्या. अमरने जेंव्हा तिला पाहिले होते.तेंव्हापासून तिच्याशी तो जवळीक साधत होता. कधी एकदा तिच्याशी मैत्री करतोय असं त्याला होऊन गेलं होतं.
आज कंपनी तर्फे अमरच्या ऑफिस जॉईनिंग बद्दल मिस्टर कारखानीस यांनी संपूर्ण ऑफिस मेंबर्स ना पार्टी दिली होती. अमर आपली कंपनी सांभाळण्यास तयार आहे, हीच त्यांच्यासाठी खूप मोठी गोष्ट होती. खरतर आपला मुलगा वाईट मार्गाला गेलाय हे बघून त्यांना खूप वाईट वाटायचं. त्याला सुधारण्याचा त्यांनी आजपर्यंत आटोकाट प्रयत्न केला होता.पण व्यर्थ अमर काही सुधारला नाही. शेवटी त्यांनी त्याला देत असलेल्या खर्चात कपात केली.अन् पैसे जसं जसे कमी पडू लागले तसतसे अमर ताळ्यावर येऊ लागला.आणि त्यामुळेच तो दुसरीकडे नोकरी शोधू लागलेला.पण त्याला कामाचा अजिबात अनुभव नव्हता., कष्ट करण्याची अजिबात जिद्द नव्हती. मग अशा तरुणास नोकरी तरी कशी मिळणार?
शेवटी त्याने आपल्याच कंपनी मध्ये काम करायचं ठरवलं.अन् तसा निर्णय आपल्या आई वडिलांना सांगून टाकला.जरी तो आपल्याच कंपनीमधे काम करणार असला तरी त्याच्यामुळे पुढे कंपनीचे दिवाळे निघणार होते हे मात्र नक्की होतं…!
क्रमशः….
©® सविता पाटील रेडेकर.