वांझोटी... भाग:३

“हो, वेडच आहे. आई होण्याचे वेडच लागले आहे मला. दर महिन्याला पाळी येते आणि मी सतत ओवुलेशन डेज मोजते. पुन्हा पाळी येणार की नाही, गर्भ असेल की नाही? हेच प्रश्न सर्वकाळ व्यापून ठेवतात. पाळीचा एक दिवस सुद्धा पुढे गेला की वाटते, कदाचित कन्सीव्ह झाले आहे. दोन-तीन दिवस पुढे गेल्यावर तर वाटते शरीरात काहीतरी बदल होत आहेत. मनात इवल्याशा जीवाच्या आगमनाची नकळत स्वप्ने रंगतात. मातृत्वाची हलकी झुळूक स्पर्श होते आणि अचानक लख्ख उजेडाला गिळून खिन्न काळोख समोर यावा तसे या स्वप्नांना चिरून गर्भाशयाचे लाल अश्रू वाहतात. माझे स्वप्नातले मातृत्व भेदून वाहणारे, सर्व आशा आकांक्षा रितं-रितं करून गळणारे. गर्भाशयात एक पोकळी निर्माण होते कारण जतन करण्यासारखे काहीच नसते. नको वाटते, नको. ते लाल भडक गर्भाश्रू काही क्षणांसाठी झोपलेला न्यूनगंड पुन्हा जागा होतो. न्यूनगंड आणि निराशा क्षणाक्षणाला जाणीव करून देतात की, मी वांझोटी आहे. हो, मी वांझोटी आहे.” ती मोठमोठ्याने रडत म्हणाली.