आरवचा परतावा मुंबईत झाल्यावर सगळं काही बदललेलं होतं. पण हाच बदल त्याच्या मनातदेखील घडत होता. मुंबईच्या गजबजलेल्या रस्त्यांमध्ये तो पूर्वीच्या सारखा धावपळ करत नव्हता. त्याच्या मनात आता एक शांतता, एक नविन ऊर्जा होती.
त्यानंतरच्या काही महिन्यांत आरवने स्वतःला नव्याने परिभाषित केलं. ऑफिसमधील कामकाज आता फक्त नफा-तोटा पाहण्यापुरतं मर्यादित नव्हतं. तो आपल्या सहकाऱ्यांना समजून घेऊ लागला, त्यांच्या भावना जाणून घेत होता. ऑफिसमध्ये तो आधी जितका कठोर होता, आता तो त्या कठोरपणात प्रेम आणि सहकार्य घालू लागला.
दररोज सकाळी ऑफिसमध्ये येऊन तो काही मिनिटं शांत बसून मनाला जागृत करायचा. त्याचा मित्र आणि सहकारी अनिकेत याला हे सगळं पाहून आश्चर्य वाटायचं, पण तो आरवच्या या बदलाला आनंदाने स्वीकारायचा.
आरवच्या आयुष्यातलं सर्वात मोठं परिवर्तन झालं ते त्याच्या समाजसेवेत सहभागी होण्याने. गावातील शाळा सुरू करण्याचा त्याचा निर्णय त्याला भरपूर ऊर्जा आणि समाधान देऊ लागला. तो गावातील मुलांना शाळेत शिकवायचा, पण केवळ पुस्तकी ज्ञान नव्हे, तर जीवनातील नितांत महत्त्वाच्या गोष्टी शिकवायचा.
एक दिवस त्याने मुलांना विचारलं,
“मुलांनो, तुम्हाला काय वाटतं, खरं सुख म्हणजे काय?”
“मुलांनो, तुम्हाला काय वाटतं, खरं सुख म्हणजे काय?”
मुलांनी वेगवेगळे उत्तरं दिली. काहींना वाटतं की सुख म्हणजे खेळायला मिळणारा वेळ, काहींना आई-वडिलांसोबत वेळ घालवणं, तर काहींना छान जेवण किंवा नवीन खेळण्याचा आनंद.
आरव हसला आणि म्हणाला,
“बघा, खरं सुख फार मोठं किंवा दूरच्या गोष्टींमध्ये नसतं. ते तर आपल्याला रोजच्या छोट्या छोट्या क्षणांत सापडतं. जसं तुम्ही आनंदी असताना, जेव्हा तुम्ही मनापासून हसता, जेव्हा तुम्ही एकमेकांशी प्रेमाने वागता.”
“बघा, खरं सुख फार मोठं किंवा दूरच्या गोष्टींमध्ये नसतं. ते तर आपल्याला रोजच्या छोट्या छोट्या क्षणांत सापडतं. जसं तुम्ही आनंदी असताना, जेव्हा तुम्ही मनापासून हसता, जेव्हा तुम्ही एकमेकांशी प्रेमाने वागता.”
आरवचा हा उपक्रम गावात लोकांमध्ये झपाट्याने पसरण लागला. लोकं स्वतःच्या आयुष्यातल्या सुखाचे वेगवेगळे पैलू शोधू लागले. शाळेतल्या मुलांपासून ते गावातील वृद्धांपर्यंत, सगळ्यांनी आनंदाच्या अर्थावर विचार करायला सुरुवात केली.
आरवही त्या प्रवासात खूप काही शिकत होता. तो प्रत्येक दिवस एक नवीन आव्हान घेऊन येत होता — कधी काही समस्या, कधी लोकांच्या अपेक्षा, पण तो कधीही हार मानत नव्हता. त्याला माहित होतं की खरं सुख म्हणजे सततच्या प्रयत्नांतून मिळालेला आनंद.
त्याचा मानसिक बदल त्याच्या घरातही जाणवू लागला. त्याने आपल्या आई-वडिलांना अधिक वेळ दिला, त्यांच्या सोबत बसून गप्पा मारायला सुरुवात केली. आधी जिथे तो वेळ निघालाच नाही, आता तिथे तो दिवसाचा खूप वेळ कुटुंबियांसोबत घालवायचा.
एकदा तो आईला म्हणाला,
“आई, आता मला समजलंय, सुख म्हणजे नुसतं पैसा, सन्मान नाही. ते तर मनातील समाधान, प्रेम, आणि नात्यांची गोडी आहे.”
“आई, आता मला समजलंय, सुख म्हणजे नुसतं पैसा, सन्मान नाही. ते तर मनातील समाधान, प्रेम, आणि नात्यांची गोडी आहे.”
आईने हसत त्याला मिठी मारली,
“बेटा, तू खरं शिकलास. आयुष्यातला खराखुरा आनंद हा इतकाच आहे.”
“बेटा, तू खरं शिकलास. आयुष्यातला खराखुरा आनंद हा इतकाच आहे.”
मुंबईच्या मोठ्या जगात आरव एक वेगळा माणूस बनला होता. तो आता फक्त स्वतःसाठी नव्हे, तर इतरांसाठीही काहीतरी करायचा ठरवलेला होता. त्याच्या मनात एक नवा आदर्श जागा होता — सुखाच्या शोधात असलेल्या प्रत्येकाला मदत करायची.
आरवच्या या प्रवासाने त्याला आत्मविश्वास दिला आणि त्याच्या आयुष्यात एक नवा प्रकाश आणला. तो जाणत होता की सुख कुठेही दुरवर नाही, ते तर मनाच्या खोलगटांत दडलेलं असतं. आणि तो आनंद शोधण्याचा प्रवास अखेरपर्यंत चालूच राहील.
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा