व्हाईट लिली - ११

“आज कित्येक दिवसांनी कोणीतरी आपल्या गंमतीशीर नावाने का असेना पण इतकं निखळ हसू देऊन गेलं. हसणं जणू काही विसरूनच गेलो होतो. सगळे जिवाभावाचे मित्रमैत्रिणी हळूहळू दूर होत गेले. जो तो आपापल्या संसारात, कामाच्या व्यापात रममाण झाला. आता कोणाला माझी साधी आठवणही होत असेल की नाही देव जाणे! सगळे कसे बदलत गेले? मैत्री इतकी तकलादू होती? तीही किती सहजपणे हात सोडून निघून गेली! तिच्या संसारात रमून गेली. का अशी वागलीस रागिणी? निदान गैरसमजाची जळमटं दूर झाल्यावर तरी आपल्यातली भांडणं मिटवून आपण पुन्हा एक व्हायला हवं होतं; पण तू मला सोडून गेलीस आणि मी मात्र अजूनही तिथेच अडकून पडलोय. तिच्या आठवणीत गुंतून राहिलोय. अजूनही तिच्यावरच कविता लिहतोय. त्या विरहअग्नीत जळतोय. आणि ती?”