या सुखानों या ( भाग-२अंतिम)

"मला तर अपशकुनी म्हणायचं सारं गावं, पण मोठे भावजी कधीच मला तसे म्हणाले नाहीत. माझे बाबा माझ्या लग्नाच्या काळजीत झुरत असायचे. तेव्हा तेच होते जे नेहमी त्यांना धीर द्यायचे. जेव्हा मी अपशकुनी म्हणून लग्नास तयार नव्हते तेव्हा त्यांनी श्रमिकसोबत माझं लग्न लावून दिलं. माझ्या मनात त्याविषयी शंका होती. भिती होती की माझ्यामुळे यांना , घरच्यांना त्रास नको व्हायला. माझ्या अपशकुनाची सावली नको पडायला. तेव्हा भाऊजीनी किती छान समजावल होतं. अगदी एका लहान बहिणीसारखं जवळ घेऊन मायेने सांगितलं. म्हणाले बेटा, शकून अपशकून असे काही नसतं गं. ते आपल्या मनाचे खेळ असतात. चांगले कर्म शकून आणि वाईट कर्म अपशकून. तेव्हा तुझ्या मनात हे असलं काही आणू नकोस, तू आमच्या घरची लक्ष्मी होणार आहेस मग सांग लक्ष्मी अपशकूनी असते का? काय बोलणार मी यावर . बोहल्यावर चढल्यावरही लोक अजून एकदा विचार करा बोलत होते पण त्यांनी कोणाचे ऐकले नाही. श्रमिकलाही लोकांनी सांगितले पण त्यांना त्यांच्या दादावर विश्वास होता. ते जे करतात ते चांगलेच करतात. मग काय या घरात आले आणि कधी इथे रूळत गेले कळले पण नाही."