या वळणावर... ( भाग ५ अंतिम )

"युगंधर! तू आता एकटा पडलास म्हणून तुला पुन्हा माझी गरज वाटते आहे. जेव्हा सतरा वर्षांचा संसार सोडून तू आमच्या दोघींच्या आयुष्यातून गेलास, तेव्हा तू आम्हा दोघींच्या भावनांचा जरा तरी विचार केलास? ज्या काळात आम्हा दोघींना तुझी गरज होती त्याचवेळी तू आम्हाला वाऱ्यावर सोडून दिलंस. ह्या समाजात एकट्या स्त्रीने आपले मूल वाढवणे किती कठीण असते ह्याचा जरातरी विचार तुझ्या मनाला शिवला? एका स्त्रीसाठी तिचा नवरा म्हणजे सर्वस्व असतो. मी माझ्या प्रेमात, कर्तव्यांत कुठली तरी उणीव भासू दिली होती का? मयूला माझ्यापेक्षा तुझी जास्त ओढ होती. तिला आईबरोबर बापाचे प्रेम देखील मला द्यायचे होते. तरी मयू खूप समजूतदार आहे म्हणून खूप गोष्टींची तडजोड केली तिने. खूप वेळा तिला काही आनंदाच्या, दुःखाच्या प्रसंगी डोकं ठेवायला बाबाचा खांदा हवा असायचा. बाबाचा खांदा नाही म्हणून माझ्या कुशीत शिरून प्रत्येक वेळी तिने तिच्या भावना व्यक्त केल्या.
युगंधर, खूप मन दुखावलंस. माझ्या हृदयावर ज्या जखमा झाल्या आहेत त्या अजूनही ताज्या आहेत. कसं विसरू सगळं? आणि कसं तुला माफ करू?" योगिता पोटतिडकीने म्हणाली.