या वळणावर... ( भाग २ )

"आई! तुला किती वेळा सांगितलं आहे की, जुन्या गोष्टी आठवू नकोस म्हणून. काय मिळतं तुला सगळं आठवून? फक्त दुःखच ना? नको जीवाला त्रास करून घेऊस.
आई, तिथे मला बाबा पण भेटेल; पण आता बाबाला भेटण्यामध्ये मला पूर्वीइतकी ओढ राहिली नाही. तुला खरं सांगू? माझ्या लहानपणी तुम्ही दोघे वेगळे झालात तेव्हा मला बाबाबद्दल खूप जास्त प्रेम वाटायचे. बाबाला मी माझा सुपरहिरो मानायचे; पण जेव्हा मी मोठी झाले, मला समजायला लागले तेव्हा मला तुझे दुःख समजू लागले. तुम्ही वेगळे झालात तेव्हा मी खूप लहानही नव्हते नि खूप मोठीही नव्हते. तेरा वर्षांची होते. सतरा वर्षांचा संसार झाला होता तुमचा; पण तुम्ही दोघांनी जेव्हा वेगळं व्हायचा निर्णय घेतला तेव्हा मला समजत नव्हतं की मी कोणाकडे जाऊ? खरं सांगू तर मला बाबाकडे जायचं होतं; पण बाबाने माझी कस्टडी तुझ्याकडे सोपवली. कदाचित बाबा माझ्याकडे जास्त लक्ष देऊ शकला नसता असं मला वाटलं; पण खरी गोम वेगळी होती हे खूप नंतर कळलं मला. त्या दिवसापासून पुरुष जातीचा तिटकारा आहे माझ्या मनामध्ये.
काय नाही केलंस तू तुझ्या संसारासाठी? तुझा छंद बाजूला ठेवून नवऱ्याच्या करिअरला प्रोत्साहन दिलंस. त्याची प्रगती होण्यासाठी सगळं जीवन पणाला लावलंस आणि त्याच्या मोबदल्यात तुला काय मिळालं तर एक घटस्फोटाचा शिक्का! सॉरी आई, मी आज पहिल्यांदा हे सगळं काही बोलले तुझ्याकडे. खूप दिवस मनात साठून राहिले होते." मयुरी व्यक्त होत म्हणाली.