यशाची व्याख्या
पावसाळ्याची पहिली सर नुकतीच कोसळली होती. मातीचा दरवळ हवेत पसरला होता आणि गावाच्या टोकाला असलेल्या जुन्या शाळेच्या मैदानावर दोन मुलं शांतपणे बसली होती, अमोल आणि नीरज.
दोघेही एकाच वयाचे, एकाच वर्गात शिकलेले, पण आयुष्याकडे पाहण्याची त्यांची दृष्टी मात्र वेगळी होती.
अमोल, डोळ्यांत स्वप्नं, पण पाय जमिनीवर. वडिलांचं लहानसं किराणा दुकान, आई गृहिणी. परिस्थिती साधी होती, पण विचार मोठे.
नीरज, बुद्धिमान, अभ्यासात हुशार, पण आयुष्याबद्दल नेहमी संभ्रमात. वडील सरकारी नोकरीत, सगळं मिळालेलं, तरी मन अस्वस्थ.
त्या दिवशी बारावीचा निकाल लागला होता.
अमोलने ७६% मिळवले होते. नीरजला ९१% मिळाले.
लोकांनी नीरजचं अभिनंदन केलं, गोड वाटप झालं, फोटो काढले गेले. अमोल शांत होता. तो आनंदी होता, पण आत कुठेतरी त्याला माहीत होतं, आता खरी लढाई सुरू होणार होती.
अमोलने ७६% मिळवले होते. नीरजला ९१% मिळाले.
लोकांनी नीरजचं अभिनंदन केलं, गोड वाटप झालं, फोटो काढले गेले. अमोल शांत होता. तो आनंदी होता, पण आत कुठेतरी त्याला माहीत होतं, आता खरी लढाई सुरू होणार होती.
“तू काय करणार पुढे?” नीरजने विचारलं.
“मी इंजिनिअरिंग नाही करणार,” अमोल हसत म्हणाला.
नीरज दचकलाच. “मग?” “मी बाबांचं दुकान मोठं करणार. पण फक्त दुकान नाही… एक ब्रँड बनवणार.”
नीरज हसला. “वेगळाच आहेस रे तू.”
“मी इंजिनिअरिंग नाही करणार,” अमोल हसत म्हणाला.
नीरज दचकलाच. “मग?” “मी बाबांचं दुकान मोठं करणार. पण फक्त दुकान नाही… एक ब्रँड बनवणार.”
नीरज हसला. “वेगळाच आहेस रे तू.”
काळ पुढे सरकला. नीरज शहरात गेला. नामांकित कॉलेज, हॉस्टेल, नवे मित्र. सुरुवातीला सगळं छान वाटलं. पण हळूहळू अभ्यासाचा ताण, अपेक्षा, तुलना,या सगळ्यांनी त्याला गिळंकृत केलं. तो स्वतःसाठी नव्हे, तर इतरांसाठी जगत होता.
अमोल मात्र गावातच राहिला. पहाटे उठून दुकान उघडणं, संध्याकाळी ग्राहकांशी बोलणं, रात्री इंटरनेटवर नवीन कल्पना शोधणं, हा त्याचा दिनक्रम झाला. त्याने दुकानात स्वच्छता ठेवली, डिजिटल पेमेंट सुरू केलं, स्थानिक उत्पादनांना प्राधान्य दिलं.
लोक म्हणायचे, “अरे, एवढं शिकून दुकानात बसतोस?”
तो हसून उत्तर द्यायचा, “बसत नाहीये…उभं राहतोय.”
तो हसून उत्तर द्यायचा, “बसत नाहीये…उभं राहतोय.”
पाच वर्षं गेली. नीरजने डिग्री घेतली, नोकरी मिळवली, पण मन तिथे लागत नव्हतं. ऑफिसमध्ये रोज तीच कामं, तोच ताण. पगार चांगला होता, पण समाधान नव्हतं. तो हळूहळू स्वतःपासून दूर जात होता.
एक दिवस तो गावाला परतला. गावात येताच त्याचं लक्ष एका मोठ्या, नीटनेटक्या दुकानाकडे गेलं, “देशमुख ऑर्गॅनिक्स”.
आत अमोल उभा होता. आत शिरताच नीरज थक्क झाला. डिजिटल बोर्ड, व्यवस्थित रॅक्स, स्थानिक शेतकऱ्यांची उत्पादने, ग्राहकांची गर्दी.
“हे… तुझं?” नीरजने विचारलं. “हो,” अमोल शांतपणे म्हणाला. “आपलं.” नीरज बसला. खूप वेळ काहीच बोलला नाही. “मी हरलोय का?” तो अचानक म्हणाला.
अमोलने त्याच्याकडे पाहिलं. “स्पर्धाच नव्हती कधी.”
त्या रात्री दोघे शाळेच्या जुन्या मैदानावर बसले, जिथे कधी त्यांनी स्वप्नं पाहिली होती.
अमोलने त्याच्याकडे पाहिलं. “स्पर्धाच नव्हती कधी.”
त्या रात्री दोघे शाळेच्या जुन्या मैदानावर बसले, जिथे कधी त्यांनी स्वप्नं पाहिली होती.
नीरज म्हणाला, “मी सगळं मिळवलं, पण स्वतःला गमावलं.”
अमोल उत्तरला, “आणि मी थोडं थोडं मिळवत स्वतःला सापडलो.” दुसऱ्या दिवशी नीरज शहरात परतला, पण यावेळी निर्णय पक्का होता. त्याने नोकरी सोडली नाही, पण आठवड्याच्या शेवटी गावात येऊन अमोलसोबत काम सुरू केलं. त्याच्या मार्केटिंगच्या ज्ञानामुळे ब्रँड आणखी मोठा झाला.
दोन मित्र, एकाने स्वप्न पाहिलं. दुसऱ्याने त्याला दिशा दिली. काही वर्षांत “देशमुख ऑर्गॅनिक्स” राज्यभर ओळखलं जाऊ लागलं.
लोक विचारायचे, “यशाचं गमक काय?” अमोल आणि नीरज एकमेकांकडे पाहून हसत. कारण त्यांना माहीत होतं, यश एकट्याचं नसतं. ते विश्वासातून, मैत्रीतून आणि स्वतःवरच्या प्रामाणिकपणातून जन्माला येतं.
समाप्त
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा