अनुत्तरित प्रश्न... भाग १

तिचा जीव कासावीस झाला होता. परत एकदा अंगणात जाऊन दूरवर स्कूटर दिसते का, ते तिने पाहिले, पण नाही.
ती आत घरात जाण्यासाठी वळतच होती, तोच संतोषची स्कूटर घरासमोर येऊन थांबली. त्याला बघून तिचा जीव एकदाचा भांड्यात पडला. इतक्यात तिला तिच्या आईने सांगितलेल्या एका गोष्टीची आठवण झाली.
'नवरा थकून भागून घरी आला तर वाटेवर त्याला काही विचारू नये, भले त्याची चूक असू दे.'
तसे तिने त्याच्याकडून जेवणाच्या डब्याची बॅग घेतली व घरात निघून गेली. संतोष बूट काढून आत येऊन सोफ्यावर बसला. ती त्याच्यासाठी पाणी घेऊन आली.
"घ्या."
तिच्या हातातला पेला घेऊन संतोषने एका घोटात पाणी पिऊन टाकले.
"आज फार उशीर केलात यायला? नाही म्हटले जाताना सांगून पण नाही गेलात उशीर होईल म्हणून." सुनिताने दबक्या आवाजात विचारले.
"होतं एक महत्त्वाचे काम. बरं, मला एक सांग कविता कुठे आहे ?"
"आहे ती आपल्या खोलीत. का? काय झाले? बोलावू का तिला ?" ती उत्तरली.
"नाही नको. तिला सांग येत्या रविवारी संध्याकाळी कुठे जायचा बेत करू नको, तो माझा कामावरचा मित्र रमेश आहे ना, तो येणार आहे. आपल्या कुटुंबीयांसोबत कविताला बघायला." संतोषने एका दमात सांगून टाकले.
"'अहो पण कविताला विचारूया ना आधी, ती इतक्या लवकर लग्नाला तयार आहे का ? नाही म्हटले तर अजून तिचे शिक्षण पण पूर्ण झालेले नाही."
"मी सांगितले ना एकदा? मग झाले, मला या विषयावर आणखी काहीही चर्चा करायची नाही." संतोष संतापत बोलला आणि रागाने आत निघून गेला.
त्यांचे हे सगळे संभाषण कविता दारामागून ऐकत होती. पण तिला तिच्या बाबांचा राग माहीत होता, म्हणून तिने पुढे येऊन बोलण्याचे धाडस केले नाही.