आपलेपण-१
कॉलेजचा पहिलाच दिवस होता. वर्गात एक वेगळीच लगबग जाणवत होती. कुणी नवी ओळख करून देत होतं, कुणी गट तयार करत गप्पा झोडत होतं. काहींचे चेहरे अजूनही अनोळखीपणाने थोडे गोंधळलेले, तर काहींच्या नजरा एकमेकांमध्ये ओळखी शोधत फिरत होत्या. कुठेतरी आतून थोडंसं धडधडत होतंआणि त्याचबरोबर एक हळवी, अनाम भीतीही मनात घर करून बसलेली.
आलिशा मागच्या बाकावर शांत बसली होती. समोर पुस्तक उघडलेलं होतं, पण नजर मात्र कुठेच स्थिर नव्हती. वर्गातल्या प्रत्येक कोपऱ्याकडे तिला पाहावंसं वाटत होतं कोण कुठून आलंय, कोण कोणाशी ओळख करून घेतंय हे सगळं ती निरखत होती. पण तिने अजून कुणाशी संवाद साधलेला नव्हता, आणि बोलण्याचं धाडस तर अजून दूरच होतं.
तेवढ्यात एक आवाज ऐकू आला. सौम्य, पण आपुलकीने ओतप्रोत.
"हे मी आद्वैत. तू नवीन आहेस ना?"
ती किंचित दचकली. इतकं सहज कुणीतरी बोलेल, हे अपेक्षितच नव्हतं. पण आवाजात काहीतरी होतं आपलं वाटावं असं. आणि चेहऱ्यावरही एक सहज, विश्वासार्ह हास्य.
"हो आलिशा," ती हळूच म्हणाली.
"आलिशा छान नाव आहे!" तो हलकं हसत म्हणाला.
तिला थोडीशी लाज वाटली. पण त्याच्या नजरेत, शब्दांत कुठेही दिखावा नव्हता. बोलणं साधं, पण आपुलकीचं होतं.
"मला सुद्धा सुरुवातीला थोडं विचित्र वाटलं होतं म्हणून म्हटलं, ओळख करून देतो," तो म्हणाला.
ती गालातल्या गालात हसली. खरंतर कॉलेजमध्ये पहिल्यांदाच कोणाशी ती इतकं सहज बोलत होती.
त्या दिवसानंतर काहीतरी हळूहळू बदलायला लागलं.
असाइनमेंट्स एकत्र करणे, कँटीनमध्ये "चल, एक कप चहा होऊ दे" म्हणत गप्पा मारणे, एखाद्या क्षणात एकमेकांच्या मनातलं ओळखून जाणं हे सगळं आपसूक घडत गेलं. काही सांगण्याची गरज नव्हती, ते नातं निर्माण होत गेलं.
आलिशासाठी "मैत्री" ही संकल्पनाच थोडी धूसर होती. तिचं आयुष्य आतापर्यंत फारसं खोलात कुणाला माहीत होऊ दिलं नव्हतं. पण आद्वैत तिला तसंच स्वीकारत होता तिच्या गप्प बसण्यातही, तिच्या हसण्यातही. तो तिला तिच्याच अस्तित्वाशी जरा अधिक ओळख करून देत होता.
एका दुपारी, ती खिडकीजवळ उभी होती. संथ कोवळं ऊन तिच्या चेहऱ्यावर पडलेलं. बाहेर कुठे तरी पक्ष्यांचा हलकासा आवाज येत होता. त्या शांत क्षणात तिने नकळत म्हटलं
"तू असलास की सगळं सोपं वाटतं."
आद्वैत तिच्याकडे पाहत होता. त्या एका वाक्यात तिचा विश्वासही होता आणि आतल्या असुरक्षिततेतून बाहेर येण्याचं प्रयत्नही. त्याने काही न बोलता फक्त हलकं हसून मान हलवली.
"असंच वाटत राहो, हीच इच्छा आहे," त्याचं बोलणं तितकंच मृदू होतं.
दोघंही काही क्षण शांत राहिले. त्या शांततेतच काहीतरी स्थिर झालं होतं जणू नाव न दिलेलं, पण मनात खोल रुतलेलं एक नातं.
कॉलेज संपायला फक्त काही महिने उरले होते. वेळ धावत होता, पण त्यांच्यासाठी प्रत्येक दिवस आता आठवण बनत चालला होता. कुणी काही स्पष्ट बोललं नव्हतं, पण दोघांच्याही मनात एक ठाम भावना तयार झाली होती ‘आपलेपण’ नावाचं एक नाजूक नातं.
आता आलिशा मागच्या बाकावर बसली, तरी ती एकटी नव्हती. आद्वैत शेजारी नसला, तरी तिच्या मनात कायम असायचा आठवणीतल्या त्या हसऱ्या क्षणासारखा.
क्रमशः
सर्व अधिकार लेखिकेकडे सुरक्षित आहेत कोणाला शेअर करायची असल्यास नावासहित शेअर करावी ही विनंती
-सौं.जान्हवी साळवे.(मुंबई)
-सौं.जान्हवी साळवे.(मुंबई)
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा