Login

खवखवीत आजी – भाग 1

भाग 1

वाफगाव हे गाव फार मोठं नव्हतं, पण तिथल्या लोकांचं मन खूप मोठं होतं. सकाळी गावात सर्वांत पहिल्यांदा आवाज यायचा तो म्हणजे रामू पोळ्या लाटत असलेल्या सावित्रीबाईचा नव्हे, तर खिडकीबाहेरून येणाऱ्या एकाच बाईचा – “ए पोराss, नुस्तं चहाच प्यायचंय का आयुष्यभर, की थोडं काही कामधंदा करायचंय?”

ही होती गावातली सगळ्यात वयोवृद्ध, पण तितकीच तडफदार – खवखवीत आजी. तिचं खरं नाव कुणाला माहीतच नव्हतं, आणि खरं तर कुणाला ते माहिती असावं असं वाटतही नव्हतं. सगळे तिला फक्त ‘आजी’च म्हणायचे. ती जेव्हा बोली, तेव्हा समोरच्याचा आवाज आपोआप बंद व्हायचा. कारण तिच्या तोंडात काहीच फिल्टर नव्हतं – सगळं अगदी झणझणीत!

त्या दिवशी वाफगावात वीज गेली होती. उकाड्यानं लोक पळत होते, पण आजी मात्र अंगणात एका खुर्चीत बसून आपलं जुनं पंखा फिरवायचं झाडू घेऊन, तोंडातल्या सुपारीसकट शांत बसली होती.

इतक्यात शेजारचे भिडे काका आले. कायम सरकारी ऑफीस, वीजबिल, आणि राजकारण यावर तावातावानं बोलणारे. आले आणि म्हणाले, “ही वीज पुन्हा गेली बघा, आता थेट महावितरणला पत्र पाठवणार मी!”

आजीने एक कटाक्ष टाकला. “पत्र पाठवशील? आधी स्वतःच्या बायकोशी सरळ बोलायला शीक. तुझा आवाज एकटाच एवढा घोळ घालतोय की वीज पण कंटाळून पलायन करते!”

भिडे काकांची मान शतपटीने वाकली. ते काही बोलण्याच्या आत आजीने सुपारी फोडली आणि आपल्या स्वगतातच म्हणाली – “आजकालची माणसं ना, बटन दाबून सगळं चालू होईल असं समजतात. पण मेंदूचं बटन १९८० पासून बंद आहे त्यांचं!”

एव्हाना सगळी गल्ली आजीच्या अंगणात हसत जमलेली. कुणी तिचं ऐकायला, कुणी गुपचूप तिचं भाष्य रेकॉर्ड करायला. लहान मुलं तिच्याभोवती फिरायला लागली. एक छोटा मुलगा विचारतो, “आजी, तुझं फोन कुठे आहे?”

आजी गालात हसली आणि म्हणाली, “माझं फोन? माझ्या काळात फोन नव्हते. आम्ही जर बोलायचं ठरवलं, तर समोरच्या माणसाला थेट गाठायचं. आता तुम्ही बोलता व्हॉट्सअ‍ॅपवर, आणि समोरचा माणूस समजतो तुमचं ब्लॉक केलंय!”

हसून हसून सगळे लोटपोट झाले. काही वेळात भिडे काकू, म्हणजे त्यांच्या बायको, घाईघाईनं आल्या. हातात पोळी आणि चटणीचा डबा. “आजी, भिडेंच्या ताटात पोळी टाकली पण त्यांना चव लागत नाही म्हणतात…”

“त्यांना पोळीची चव नसेल लागली, पण तुझ्या डोळ्यांतली आग दिसली की पचन होतं त्यांना!” आजीने नजरेतूनच तिचं उत्तर दिलं.

त्या संध्याकाळी वाफगावात लाईट आले. पण लोकांनी दिवे लावले नाहीत – सगळे आजीच्या अंगणात बसले होते. दिव्याची गरजच नव्हती, कारण तिथे हसणं, टाळ्या, आणि आजीच्या बोलण्याची रोषणाई पुरेशी होती.

आजी म्हणाली, “लाईट आली बघा. पण लक्षात ठेवा, मी जिथं असते तिथं लाईट लागलीच लागते. कारण मी कधीच ऑफ होत नाही!”

🎭 Series Post

View all