वाफगावात संध्याकाळ थोडीशी निवांत असते. म्हाताऱ्या-म्हाताऱ्या अंगणात बसतात, लहान पोरं सायकलवरून गडबड करतात, आणि मधेच एखादी म्हातारी म्हणजे आपली खवखवीत आजी, चहाचा कप घेऊन जगाच्या राजकारणावर आपलं भाष्य सुरू करते.
त्या दिवशी मात्र आजी चहाचा कप न घेता, पोताच्या पिशवीत काहीतरी खोदत होती. तोंडातल्या सुपारीचे दोन फोड टाकले आणि आपसूकच पुटपुटली, “या नंतरचं पार्सल जर माझं निघालं नाही, तर त्या पोष्टाच्या हरीला मीच पार्सल करून पाठवणार दिल्लीला!”
संध्याकाळी साधारण पावणे सहाच्या सुमारास पोष्टाचा हरी सायकलवरून आला. नाक्यावर कुणालातरी विचारून आजीच्या घराकडे वळला, पण उंबरठ्यावर पाय ठेवायच्या आधीच अंगणातून आजीचा ठसका –
“हर्या, या वेळी जर माझ्या नावावर नसून, ‘कडतळकर अ‍ॅड्रेस, पण सौ. ललिता भिडे’ असं निघालं, तर तुला मी थेट घ्यायचं पार्सल बनवून पाठवणार!”
“हर्या, या वेळी जर माझ्या नावावर नसून, ‘कडतळकर अ‍ॅड्रेस, पण सौ. ललिता भिडे’ असं निघालं, तर तुला मी थेट घ्यायचं पार्सल बनवून पाठवणार!”
हरी गडबडलाच. हातात छोटं बॉक्स होतं. घाम拭त म्हणाला, “नाही ग आजी, यावेळी तुझंच नाव आहे. ‘श्रीमती वृषाली कडतळकर, वाफगाव’!”
आजीने डोळ्यांत चष्मा लावला, बॉक्सवर नजर टाकली. मग आपल्या आवाजात थोडं नाटकीपण मिसळून म्हणाली,
“माझं नाव वृषाली म्हणे! माजी मामा सुद्धा असं नाव घेऊन लपून राहत होता... साले फडतूस! ठीक आहे, बॉक्स ठेव, बघू काय प्रकार आहे.”
“माझं नाव वृषाली म्हणे! माजी मामा सुद्धा असं नाव घेऊन लपून राहत होता... साले फडतूस! ठीक आहे, बॉक्स ठेव, बघू काय प्रकार आहे.”
बॉक्स घेतला, खणून उघडला, आणि आत एक झगमगाट पिवळ्या रंगाचा मोबाईलचा कव्हर!
“हे काय रे?” आजीने आवाज वाढवला, “हे मी मागवलं का? की तुम्ही लोकं वाट्टेल ते पाठवताय आणि लोकांना ‘पार्सल मिळालं’ असं बोलायला लावता?”
हरी घाबरून म्हणाला, “पण आजी, मागे एकदा तुम्ही म्हणाला होतं ना की मला पिवळ्या रंगाचं काहीतरी आवडतं… बहुतेक कोणीतरी सरप्राइज दिलंय.”
तेवढ्यात समोरून लहानसा सोमनाथ धावत आला, “आजी! तो मीच मागवलं. तू मागच्यावेळी म्हणाली होतीस की मोबाईलवर चांगलं कव्हर हवंय, तेव्हा मी माझ्या बाबाला सांगून हे मागवलं! तो सेलवर मिळालं!”
आजीचा चेहरा क्षणभर सॉफ्ट झाला. पण लगेच तिनं दात खात म्हणाली, “हं… बरं केलंस. पण पुढच्या वेळी ‘सरप्राइज’ म्हणून एखादं सोन्याचं कव्हर पाठव! हा पिवळा प्लास्टिक माझ्या स्वभावासारखा चमकदार नसेल, तर काय उपयोग?”
हरी आणि सगळे हसतच राहिले. आजीने शेवटी ते कव्हर मोबाईलला लावलं आणि डोळे मिचकावत म्हणाली,
“असं काहीतरी मिळालं की वाटतं – आजचंही एक प्रकरण निभावलं. आता कुठलं नवं प्रकरण उद्या येईल, त्याची वाट बघूया!”
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा