त्या दिवशी संध्याकाळी घरात एक वेगळी शांतता होती. सगळं आटोपून शर्वरी टेबल आवरत होती आणि सासूबाई भिंतीवर टांगलेली काळीपिवळी चिंचोळी गणपतीची फ्रेम पुसत होत्या. टीव्हीवर एखादं कंटाळवाणं सिरियल सुरू होतं, पण शर्वरीचं लक्ष कुठेच लागेना. तिचं मन जड झालं होतं — काहीतरी बोलायचं होतं. स्वतःसाठी. पहिल्यांदा.
ती धीर एकवटून सासऱ्यांच्या समोर येऊन थांबली. “बाबा, थोडं बोलायचं आहे…” ती म्हणाली, तिचा स्वर जरा नरम पण स्थिर होता.
सासऱ्यांनी चष्म्याआडून एक कटाक्ष टाकला. “बोल, काय झालं?”
“माझ्या ऑफिसमधून मेल आलाय… मी पुन्हा जॉइन करू शकते Monday पासून.”
हॉलमधली हवा एकदम घट्ट झाली. सासूचं झाडू फिरवायचं काम थांबलं. मिलिंदने मोबाईलवरचा गेम पॉज केला. आणि सासऱ्यांच्या चेहऱ्यावर एक सखोल विचारांची रेषा उमटली.
“म्हणजे काय? अजून महिनाही झाला नाही लग्नाला… आणि कामाचं वेड लागलंय तुला?”
त्यांचा आवाज फारसा उंच नव्हता, पण शब्दांमध्ये कापसासारखं सौम्य काहीच नव्हतं.
“बाबा, मी फक्त… माझ्या जुन्या आयुष्यातल्या गोष्टी विसरून टाकू शकत नाही. ती माझी ओळख आहे. मला नोकरी आवडते. ती गरज आहे — केवळ पैशासाठी नाही, तर स्वतःसाठी.”
“हे घर काय कमी आहे तुझ्यासाठी?” त्यांचा स्वर आता उष्ण झाला होता.
शर्वरी क्षणभर गप्प झाली, पण डोळ्यातली चमक कायम राहिली.
“नाही बाबा… घर अपुरं नाही. पण स्वतःला पूर्ण ठेवण्यासाठी मला माझं कामही हवं आहे.”
त्या वेळी सासूबाई थोडं पुढं आल्या. “तिला थोडा वेळ द्या. शिकलेली पोरगी आहे… तडजोड करायला शिकेलच,” त्यांनी सावध आवाजात म्हटलं. पण त्या बोलण्यामागे शर्वरीला एक गोंधळ दिसला — सासू प्रेमळ होत्या, पण त्या देखील सासऱ्यांपुढे फार बोलत नसत.
सासऱ्यांनी मिलिंदकडे पाहिलं.
“तुला काही म्हणायचं आहे का? ही मुलगी तुझी बायको आहे. उद्या नोकरीत गेली, तर घरातली जबाबदारी कोण उचलणार?”
मिलिंद शांतच होता. काही क्षण विचार करून तो म्हणाला,
“तिला काम करायचं आहे हे मी आधीपासूनच माहीत होतं. ती मॅनेज करू शकेल.”
सासऱ्यांच्या चेहऱ्यावर नाराजीची एक रेषा उठली.
“ठीक आहे,” ते म्हणाले, “मग ठरवून घे – सकाळी साडेआठपर्यंत घरातली कामं पूर्ण. आईला मदत. त्यानंतर तुझं ऑफिस. आणि रात्री जेवणाआधी सगळं आवरलेलं असावं. हे नियम पाळले नाहीस, तर नोकरी बंद.”
शर्वरीने हळूच मान हलवली.
“हो, मी सगळं सांभाळेन.”
ती बोलत असताना तिच्या गळ्यात काहीतरी अडकलेलं जाणवत होतं. ती कधी रडणार होती, कधी स्वतःवर ओरडणार होती – हे तिलाही समजत नव्हतं. पण एक गोष्ट मात्र स्पष्ट होती – ती नोकरी करणार होती.
रात्री खोलीत मिलिंद मोबाईलवर काहीतरी पाहत बसला होता.
शर्वरीने विचारलं, “तू खरंच सपोर्ट करतोस ना मला?”
मिलिंद काही क्षण शांत होता. मग म्हणाला,
“मी विरोध करत नाही, पण बाबांचे नियम पाळले पाहिजेत… नाहीतर घरात भांडणं वाढतील.”
शर्वरीनं त्याच्याकडे बघितलं.
‘माझं स्वप्न पंखांसकट जपण्यासाठी कुणीच खंबीरपणे उभं नाहीये…’
तिला जाणवू लागलं – सासर म्हणजे केवळ नवी घरं नाही, तर रोजची परवानगी घेणं, स्वतःची ओळख पटवणं, आणि प्रत्येक निर्णयामागे नकारांची साखळी पार करणं.
तिनं मनात ठरवलं — “मी मागे हटणार नाही
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा