सकाळचे सात वाजले होते. गार वाऱ्याने खिडकी हलकेच ढकलली. रूपालीच्या फोनवरचा अलार्म सातव्यांदा वाजत होता. डोळे उघडताना तिला वाटलं, “आजही उशीर झाला…” पण लगेचच तिच्या मनाने आवाज दिला – “नाही! आजचा दिवस वेगळा आहे.”
रूपाली – एक साधी, मध्यमवर्गीय मुलगी. मुंबईतल्या एका प्रायव्हेट कंपनीत काम करत होती. काम, ट्रॅफिक, घरचं टेंशन… आणि यामध्येच तिचं स्वतःकडं लक्ष देणं मागं पडलं होतं.
तिचं शरीर हळूहळू वाढू लागलं होतं. वजन वाढल्यामुळे थकवा, दम लागणे, झोप न लागणे यांसारख्या त्रासांनी तिचं रोजचं आयुष्य झाकून टाकलं होतं. पण याहून त्रासदायक होतं लोकांचं बिनधास्तपणे बोलणं.
“काय गं रूपाली, काय वाढवलंय हे वजन?”
“लग्नाचं वय झालंय… पण आधी स्वतःकडं तरी लक्ष दे.”
“जरा डाएट कर की… काही उपयोग तरी होतोय का?”
रूपाली एकेक टोमणा हसून झेलत राहिली. पण एक दिवस तिचं मन खरंच तुटलं.
त्या दिवशी ती लोकलमध्ये उभी होती. एका लहानशा मुलीने तिच्या आईला विचारलं, “आई, हिला पोटात बेबी आहे का?”
आईने ओठ चावले, आणि हळूच तिला पुढं नेलं. पण त्या प्रश्नाने रूपालीच्या मनात एक कटू वास्तव हलवलं होतं.
त्या रात्री रूपाली स्वतःच्या आरशासमोर उभी राहिली. चेहऱ्यावर थकवा होता, डोळ्यांत पाणी, आणि मनात फक्त एकच विचार — “माझं आयुष्य असंच राहणार का?”
ती तसंच खुर्चीवर बसली, आणि पहिल्यांदाच स्वतःशी प्रामाणिकपणे बोलली.
> “लोक काय म्हणतात ते नाही, पण मलाच आता स्वतःकडं लक्ष द्यायचंय. मला स्वतःवर प्रेम करायचंय… आता वेळ आलीये स्वतःसाठी जगायची.”
दुसऱ्याच दिवशी ती जिममध्ये नाव नोंदवायला गेली. रिसेप्शनिस्टने हसून विचारलं,
“Transformation package घेणार का?”
रूपाली हसली, पण तिच्या डोळ्यांतली गंभीरता स्पष्ट दिसत होती.
“हो. पण केवळ शरीराचं नव्हे… मनाचंही.”
पहिलाच दिवस… आणि रूपालीला जाणवलं की हा प्रवास सोपा नाही.
तिने पहिला ट्राय केलाय ट्रेडमिलवर चालायचा. पाच मिनिटांतच तिचा श्वास चढला. ट्रेनरने बाजूला येऊन विचारलं,
“फर्स्ट डे आहे का?”
“हो…” तिने दमलेला चेहरा लपवायचा प्रयत्न केला.
ट्रेनर हसत म्हणाला, “Relax. कुणीही आज बॉडीबिल्डर म्हणून सुरुवात करत नाही. Just don’t stop showing up.”
आणि मग सुरू झाली तिची खरी लढाई – स्वतःशी.
सकाळी उठणं, जिमला वेळेवर जाणं, डाएट प्लॅन पाळणं – हे सगळं तिला नवीन होतं. पहिल्या दोन आठवड्यांतच शरीर दुःखी व्हायला लागलं. घुटणे दुखायला लागले, मानेत जडपणा आला, आणि पाय थकू लागले. पण रूपालीनं हार मानली नाही.
रोज ती स्वतःला एकच वाक्य म्हणायची – “हे मी माझ्यासाठी करत आहे.”
ऑफिसमध्ये सहकाऱ्यांनी विचारायला सुरुवात केली,
“काय गं, जिम सुरू केलं का?”
“किती दिवस टिकतेस बघू…”
“होता का काही फरक?”
पण यावेळी रूपाली शांत होती. कारण ती इतरांच्या अपेक्षांनुसार नव्हे, तर स्वतःच्या जिद्दीवर चालत होती.
ती जिममध्ये नुसती वेळ घालवत नव्हती. ती घाम गाळत होती, शिकत होती – push-ups, squats, lunges… तिला सुरुवातीला सगळंच अवघड वाटायचं. पण जसजसे आठवडे सरकत गेले, तसतशी ती मजबूत होत गेली – फक्त शरीराने नाही, तर मनाने.
एक दिवस तिच्या ट्रेनरने तिला सांगितलं,
“रूपाली, तुला माहित आहे का… सुरुवातीला मला वाटलं तू दोन आठवड्यांतच द्यूप होशील. पण तू तर inspiration झाली आहेस.”
ते ऐकून तिला आठवलं – ती लहान मुलगी लोकलमध्ये, ती खुर्चीवर बसलेली तणावग्रस्त रूपाली, आणि आता आरशात दिसणारी ठाम, शांत, आत्मविश्वासाने भरलेली स्त्री.
ती आता स्वतःच्या आरशात बघून हसत होती –
“माझ्या डोळ्यांत आता थकवा नाही, तेज आहे.”
हळूहळू तिचं वजन कमी होऊ लागलं. पण त्यापेक्षा मोठा बदल तिच्या बोलण्यात, चालण्यात, आणि आयुष्य बघण्याच्या दृष्टीकोनात झाला.
ती स्वतःला जास्त प्रेम करू लागली होती.
डाएट म्हणजे उपास नव्हे, तर शिस्त समजायला लागली.
जिम म्हणजे शिक्षा नव्हे, तर मेडिटेशनसारखं वाटायला लागलं.
ती ज्या समाजात राहते तिथे आजही लोक स्त्रीचं वजन, रंग, आणि कपड्यांवरून मत ठरवतात. पण रूपाली आता अशा वाक्यांकडे दुर्लक्ष करू शकते. कारण तिला माहित आहे –
> “तुला काय वाटतं यापेक्षा, मला माझ्या घामावर किती विश्वास आहे, हे महत्त्वाचं आहे.”
* * *
अंतःप्रेरणा:
“सुरुवात कुठूनही होऊ शकते… एक पाऊल घेतलं की रस्ता सापडतो. आणि जेव्हा आपण स्वतःवर प्रेम करायला शिकतो, तेव्हा जग स्वतःहून आपल्यावर प्रेम करतं.”
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा