कुर्यात सदा मंगलम् भाग दोन

“अरे तू इतका पुढचा विचार का करतो आहेस? आधी मुलगी बघायला तर चल. जर तुला ती आवडली तर मग पुढच्या गोष्टींचा विचार करता येईल. मला एक सांग पूर्वीच्या काळीही मुलगी बघूनच लग्न व्हायची. ती टिकायची ना? ही आताची मागच्या वीस वर्षातली पद्धत, प्रेमविवाह किंवा लग्न करण्याकरिता एकमेकांचे स्वभाव जुळायला हवेत याचा आग्रह धरणारी! लग्न संस्था म्हणजे काय हेच तुम्हाला, आजच्या उच्चशिक्षित, आधुनिक पिढीला अजूनही कळलं नाही.” आईने रुद्रला समजावून सांगायला सुरुवात केली. “रुद्र मला सांग की दोन अतिशय वेगळ्या वातावरणात, दोन वेगळ्या कुटुंबात, वेगवेगळ्या संस्कारांमध्ये वाढलेल्या दोन व्यक्तींच एकदम कसं काय पटेल? एकमेकांचे विचार आचार मन जुळायला जरा वेळ द्यावाच लागेल. थोडीफार तडजोड लग्नात दोन्हीकडून अपेक्षित असते. अगदी सखे भाऊ-बहीण असो किंवा मित्र-मैत्रिणी, कधी ना कधी वाद होणारच, खटके उडणारच, म्हणून मग आपण नवीन नातीच बनवत नाही का? रेल्वे सुद्धा रूळ बदलताना खडखडाट करतेच ना? लग्न करताना परस्परांची पसंती महत्त्वाची असते. सहवासाने, सोबत राहिल्याने, हळूहळू एकमेकांच्या स्वभावाची सवय होते. कधी कधी विचार वेगळे असल्याने मतभेद होऊ शकतात, पण एकमेकांना समजून घेऊन, कठीण प्रसंगी साथ देऊन, एकमेकांना जपत, परस्परांचा वेगळेपण स्वीकारत लग्न करायचं असतं. आमचं पटणार नाही असं आधीच गृहीत धरलं तर नवीन नातं रुजणार नाही. केवळ वादविवाद आणि मतभेद होतील म्हणूआपण लग्नच करायचं नाही हा कुठला न्याय?” आईचं म्हणणं रुद्रला पटलं होतं.