शर्वरीचा आयुष्याचा प्रवास आता एका वेगळ्या वळणावर आला होता. घरात तिचं अस्तित्व फक्त सून म्हणून नव्हतं उरलेलं – ती आता त्या घराचा श्वास झाली होती.
सासूबाई तिच्यासोबत मोकळं बोलायला लागल्या होत्या. संध्याकाळच्या वेळा आता त्या दोघींच्या गप्पांनी भरायला लागल्या.
मिलिंद तिच्या कामात मदत करत होता – एक नवीन सवय, पण दोघांचं नातं नव्याने घट्ट करत होती.
आणि एक दिवस शर्वरीच्या मेलवर एक ऑफर आली — मुंबईच्या मुख्य ऑफिसमध्ये एका वरिष्ठ पदासाठी तिला निवडण्यात आलं होतं.
पगार वाढणार, जबाबदाऱ्या वाढणार… आणि मुंबईला शिफ्टही.
शर्वरी क्षणभर गोंधळली.
ती शांतपणे सगळं वाचून डायरीत लिहून ठेवत होती.
मिलिंद घरी आला. तिनं त्याला सगळं सांगितलं.
तो थोडा विचारात पडला.
“म्हणजे आपण दोघं मुंबईला जायचं?”
ती म्हणाली, “हो… पण मी एकटीही जाऊ शकते. हे माझं स्वप्न आहे, मी घाबरत नाही.”
तो फक्त एक वाक्य म्हणाला –
“पण मी मागे राहणार नाही. आपलं स्वप्न फक्त तुझं नाही – आपलं आहे.”
संध्याकाळी ती सासूबाईंना सगळं सांगायला बसली.
सासूबाईंनी ऐकून घेतलं. गप्प राहिल्या. मग शर्वरीच्या हातात हात ठेवून म्हणाल्या –
“या घरात तू फक्त सून नव्हतीस. तू आम्हाला सावलीतून बाहेर काढणारं ऊन होतीस.
तुला परत येताना हेच घर हवं असेल, तर ते तुझं राहील.
पण तू पंख पसर… उंच उड.”
शर्वरी थोडी थरथरली. पण त्या क्षणी तिच्या पाठीशी सासूबाई, सासरे आणि मिलिंद — सगळे उभे होते.
ती उठली, आणि स्वतःलाच एक हलकं पण ठाम उत्तर दिलं –
“घर तर होतंच, पण आता ते खरंच आपलं वाटायला लागलंय.”
शर्वरी मुंबईला जाण्याच्या तयारीला लागली. घरात आता एक वेगळीच उर्जा होती — जणू काही सगळे तिच्या यशात स्वतःचं प्रतिबिंब पाहत होते.
शर्वरी मुंबईला जाण्याच्या तयारीला लागली. घरात आता एक वेगळीच उर्जा होती — जणू काही सगळे तिच्या यशात स्वतःचं प्रतिबिंब पाहत होते.
सासूबाई तिच्या बॅगेत हलकेच एक छोटीशी देवीची मूर्ती ठेवताना म्हणाल्या,
“तू आता कुठेही जा… ही ‘घराची’ आठवण तुझ्या पाठीशी असेल.”
शर्वरी डोळे ओलावलेले असूनही हसली.
तिला आता भीती नव्हती — कारण ती मोकळेपणानं उभी होती, आणि तिच्या मागे एक अस्सल, जपणारं kutumb होतं.
आता ती फक्त स्वप्न पूर्ण करायला निघाली नव्हती… ती घराला अभिमान वाटावा असं आयुष्य जगायला निघाली होती.
कथा समाप्त
एका सोज्वळ, शांत मुलीचा प्रवास – स्वतःला शोधून, घराला आपलंसं करण्यापर्यंत.
कधी विरोध, कधी आधार, पण शेवटी संबंध टिकवणं आणि स्वतःचं अस्तित्व जपणं — हाच या कहाणीचा खरा गाभा.